امام علی(ع) در مقام ستایش پروردگار می فرماید: «ستايش پروردگار را بر آنچه گرفته و بخشيده و بر نعمتهايى كه عطا كرده و آزمونهايى كه به وسيله مشكلات مقرّر داشته». بر این اساس ممكن است گرفتن نعمتها خودش نعمتى باشد زيرا گاه وفور نعمت سبب دورى از خدا و بيگانگى با خلق مى شود. سپس در مقام هشدار مى فرمايد: «خدایی كه هر چيز مخفى نزد او حاضر است و به آن علم دارد و از آنچه در قلب خود پنهان داشته ایم، با خبر است». آری با علم به این اوصاف، چگونه ممکن است که انسان خود را آلوده به گناه سازد.

خدای متعال در آیه 88 سوره «حجر» به پیامبر (ص) مى فرماید: «هرگز چشم خود را به نعمتهاى مادى که به گروه هائى از کفار داده ایم میفکن». سپس اضافه مى کند: «هرگز به خاطر این مال و ثروت و نعمتهاى مادى که در دست آنهاست، غمگین مباش». چرا که: اولا: این نعمتهاى مادى نه پایدارند، نه خالى از درد سر، حتى در بهترین حالاتش نگاهدارى آن سخت مشکل است، بنابراین، چیزى نیست که چشم تو را به سوى خود جلب کند. ثانیا: چشم به امکانات دیگران دوختن، مایه انحطاط و عقب ماندگى است.

منظور از«نِعْمَتَ اللّهِ» در آیه، همان نعمت وجود ائمه و رهبران معصوم علیهم السلام است.