امام علی(ع) در این باره مى فرمايد: «كسى را كه به او ستم كرده [و پشيمان است] مى بخشد و به آن كس كه محرومش ساخته عطا مى كند و به كسى كه پيوندش را با وى قطع كرده است، مى پيوندد». پرهيزكار از ظلم ظالمان مى گذرد؛ در حالى كه قدرت انتقام جويى دارد و اين نوعى شجاعت است، و چون از موضع قدرت انجام مى شود تسليم در برابر ظلم نيست، و در برابر كسانى كه او را محروم ساخته اند، بخشش دارد كه اين دليل بر سخاوت است، و با آنهايى كه از وى قهر كرده اند آشتى مى كند و آنها را مشمول كمك هاى خود مى سازد و اين هم شجاعت است و هم سخاوت.

در منابع عامّه روایاتی وجود دارد که دلالت بر جود و بخشندگى امام باقر(ع) دارد. ابن صبّاغ مى گويد: «محمد بن على با وجود علم، فضل، رياست و امامت، اهل جود به خاص و عام بود و مشهور به کرم بر همه بود». اسود بن کثير مى گويد: «نزد امام باقر(ع) از فقر و جفاى برادران شکايت نمودم، حضرت  به غلام خود دستور داد تا کيسه اى که در آن هفتصد درهم بود آورد و فرمود: اين را خرج کن و هر گاه تمام کردى مرا خبر ده». صاعد، غلام کميت مى گويد: «روزى بر محمّد بن على وارد شديم، حضرت به ما هزار دينار و يک لباس داد».