عمر از طرفی از نشر حدیث و تدوین و کتابت آن جلوگیرى کرد و از طرفى دیگر به گروهى از احبار و رهبان ها از قبیل کعب الأحبار و وهب بن منبه که در ظاهر اسلام آورده بودند اجازه داد که براى مردم سخن بگویند. در نتیجه جامعه اسلامى با حجم زیادى از اسرائیلیات در حدیث مواجه شد.

روزى پیامبر(ص) درباره رستاخیز و وضع مردم در دادگاه الهى بیاناتى فرمود، که مردم را تکان داد و جمعى از یاران پیامبر(ص) سوگند یاد کردند که قسمتی از لذائذ را بر خود تحریم کرده و به عبادت بپردازند. همسر برخی از صحابه به پیامبر(ص) شکایت کردند که آنها به ما توجه نمی کنند. پیامیر(ص) فرمود: چرا شما چیزهاى پاکیزه را بر خود حرام کرده اید شما نباید مانند کشیشان مسیحى و رهبان ها دنیا را ترک گوئید. آنها گفتند: وظيفه ما در برابر سوگندمان چيست؟ آيات فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.

با مطالعه تاریخ ادیان گذشته می بینیم منحرفان از خط توحید، رب النوع هایی برای این جهان قائل بودند و گمان می کردند که هر یک از انواع موجودات نیاز به رب النوع مستقفلی دارد که نوع آن را تربیت و رهبری کند، گویا برای تربیت این انواع، خدا را کافی نمی دانستند. پرستش بتها و ارباب قرار دادن أحبار و رهبان در یهود هم از همین تفکر نشأت گرفته و قرآن شدیدا آنرا نکوهش کرده است.