يكي از نام هاي روز قيامت، «القارعة» است. «اَلْقارِعَة» از مادّه «قرع» در اصل به معناى كوبيدن با شدّت است به گونه اى كه صداى بلندى از آن برخيزد و به همين جهت، چكش را «مقرعه» مى گويند. در اينكه منظور از «قارعه» در اين آيات چيست؟ گروهى از مفسّران گفته اند كه اين تعبير يكى از نام هاى قيامت است. بعضى ديگر تصريح كرده اند كه اين تعبير بر مجموعه حوادث قيامت كه از نفخ صور اوّل شروع مى شود و پايان آن خاتمه داورى خداوند درباره بندگان است اطلاق شده است.

کسى که سوره «قارعه» را بخواند خداوند متعال او را از فتنه «دجّال» و ایمان آوردن به او، حفظ مى کند، و او را در قیامت از چرک جهنم دور مى دارد.

قرآن کریم در آیات 1ـ 5 سوره «قارعه» به توصیف قیامت پرداخته و می فرماید: آن حادثه، سخت و بسیار کوبنده و به قدرى عظیم است، که ابعادش به فکر هیچ کس نمى رسد. همان روزى که مردم مانند پروانه هاى پراکنده، حیران و سرگردان به هر سو مى روند و کوهها مانند پشم رنگین حلاجی شده در می آید. پشم هائى که همراه تندباد حرکت کنند، و این آخرین مرحله متلاشى شدن کوه ها است.

سوره قارعه به طور کلى، از معاد و مقدمات آن، با تعبیراتى کوبنده سخن مى گوید، و سرانجام انسان ها را به دو گروه تقسیم مى کند: گروهى که اعمالشان در میزان عدل الهى سنگین است، و پاداششان زندگانى سراسر رضایت بخش در جوار رحمت حق! و گروهى که اعمالشان سبک و کم وزن است و سرنوشتشان آتش داغ و سوزان جهنم.