آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

علم به وقوع قیامت تنها نزد خداوند است، و هیچ کس جز او نمى تواند وقت آن را آشکار سازد، ولى دو نشانه سربسته براى آن بیان مى کند: 1- قیام ساعت در آسمان ها و زمین، مسأله سنگینى است؛ چه حادثه اى ممکن است از این سنگین تر بوده باشد، در حالى که در آستانه قیامت، همه کرات آسمانى به هم مى ریزند، آفتاب خاموش، ماه تاریک، ستارگان بى فروغ و اتم ها متلاشى مى گردند، و از بقایاى آنها جهانى نو، با طرحى تازه ریخته مى شود. 2- قیام ساعت، ناگهانى است، یعنى: بدون مقدمات تدریجى، و به شکل انقلابى تحقق مى یابد.

در پاسخ به این سؤال قرآن در آیه 187 سوره «اعراف» مى فرماید: (از تو درباره ساعت [روز رستاخیز] مى پرسند، که در چه زمانى وقوع مى یابد؟)؛ «یَسْئَلُونَکَ عَنِ السّاعَةِ أَیّانَ مُرْساها».
گر چه کلمه «ساعت» به معنى زمان پایان دنیا نیز آمده است، ولى غالباً ـ و به عقیده بعضى ـ همواره در قرآن مجید به معنى قیام قیامت است، مخصوصاً پاره اى از قرائن در مورد آیه اى که در آن بحث مى کنیم این موضوع را تأکید مى کند، مانند سؤال: «متى تَقُومُ السّاعَةُ»؛ (کى ساعت برپا مى شود؟)
کلمه «أیّانَ» مساوى «متى» و براى سؤال از زمان است.
و «مُرْسى» به اصطلاح «مصدر میمى» است، و با «اِرْساء» یک معنى دارد و آن اثبات یا وقوع چیزى است، از این جهت به کوه هاى محکم و ثابت، جبال راسیات گفته مى شود.
بنابراین، جمله «أیّانَ مُرْساها» مفهومش این است: در چه زمانى قیامت وقوع پیدا مى کند و ثابت مى شود؟
پس از آن اضافه مى کند: اى پیامبر! در پاسخ این سؤال صریحاً (بگو: این علم تنها نزد پروردگار من است، و هیچ کس جز او نمى تواند وقت آن را آشکار سازد)؛ «قُلْ إنَّمَا عِلْمُها عِنْدَ رَبّى لا یُجَلّیها لِوَقْتِها إلاّ هُوَ». (1)
ولى دو نشانه سربسته براى آن بیان مى کند، نخست مى گوید:
(قیام ساعت در آسمان ها و زمین، مسأله سنگینى است)؛ «ثَقُلَتْ فِى السَّمَاواتِ وَ الاْرْضِ». چه حادثه اى ممکن است از این سنگین تر بوده باشد، در حالى که در آستانه قیامت، همه کرات آسمانى به هم مى ریزند، آفتاب خاموش، ماه تاریک، ستارگان بى فروغ و اتم ها متلاشى مى گردند، و از بقایاى آنها جهانى نو، با طرحى تازه ریخته مى شود. (2)
دیگر اینکه قیام ساعت، ناگهانى است، یعنى: بدون مقدمات تدریجى، و به شکل انقلابى تحقق مى یابد، (و جز به طور ناگهانى به سراغ شما نمى آید)؛ «لا تَأْتیکُمْ إلاّ بَغتَةً».
و بار دیگر مى گوید: (چنان از تو سؤال مى کنند که گوئى تو از زمان وقوع قیامت باخبرى!)؛ «یَسْئَلُونَکَ کَأَنَّکَ حَفِىٌّ عَنْها». (3)
آنگاه مى افزاید: در جواب آنها (بگو: این علم تنها نزد خدا است ولى بیشتر مردم از این حقیقت آگاهى ندارند)؛ «قُلْ إِنَّمَا عِلْمُها عِنْدَاللهِ وَلکِنَّ أکْثَرَ النّاسِ لا یَعْلَمُونَ» که چنین علمى مخصوص ذات پاک اوست، لذا پى در پى از آن مى پرسند. (4)