دانشمندان در این باره با یکدیگر اختلاف دارد؛ برخی معتقدند آن حضرت پیرو آیین حضرت ابراهیم(ع) بوده؛ اما شيعه بر اين باور است كه آن حضرت پیش از نبوّت به برنامه اى كه از طريق وحى نازل مى شده عمل مى كرده، بى آنكه پيرو آيين پيشين باشد. امیرالمومنین(ع) در این ارتباط می فرمایند: «از زمانی كه پیامبر(ص) از شير گرفته شد، خداوند بزرگترين فرشته خود را مأمور ساخت تا شبانه روز او را وادار به راه هاى فضيلت و محاسن اخلاق كند». حال چگونه ممكن است فرشته بزرگ الهى راه هاى مكارم اخلاق را به او بياموزد؛ اما واجبات را به او نياموزد؟

امام علی(ع) با اشاره به عظمت خداوند می فرماید: «ستايش مخصوص خداوندى است كه لباس عزت و عظمت را بر خود پوشانده و اين دو را ويژه خويش [نه مخلوقش] برگزيده است و آن را حد و مرز و حرم ميان خود و ديگران قرار داده، و براى جلال خويش برگزيده، و لعن و نفرين را بر بندگانى كه با او در اين دو صفت به ستيز برخيزند قرار داده [و آنها را از رحمتش دور ساخته است]». بى شك عزت و عظمت مخصوص ذات الهی است و ايشان نه نيازمند بزرگنمايى است و نه اينكه او را به بزرگى بستايند؛ اما چون تكبر بندگان، سرچشمه اكثر نابسامانى ها و ظلم به يكديگر است، امام(ع) همگان را به «تواضع و فروتنى» دعوت مى كند.

«ابلیس» از فرشتگان نبود، ولی در سایه اطاعت فرمان خدا مقامی پیدا کرده بود که در صفوف فرشتگان قرار داشت، اما همه این مقامات را به خاطر یک ساعت تکبر و غرور از دست داد، و آن چنان گرفتار تعصب و خودپرستى شد، که حتى در مقام عذرخواهى و توبه برنیامد. به همین دلیل می بینیم که چگونه خداوند او را به خاطر تکبرش کوچک کرد و به خاطر برترى جوئیش، پست ساخت. او در دنیا رانده شد و عذاب دردناک در سراى دیگر براى او فراهم شده است.