قرآن در آيه 276 سوره بقره مى گويد: «خداوند ربا را نابود مى كند و صدقه و انفاق در راه خدا را می پروراند و رشد مى دهد». مفسران در تفسیر این آیه، دو نظر دارند؛ گروهی آن را به درآمدهای دنیوی و گروهی دیگر به ثمرات و پاداشهای اخروی تفسیر می کنند که البته هر دو نظر می تواند صحیح باشد. یعنی این آیه هم به نابودى و بی برکتی درآمدهاى حاصل از ربا در اين دنيا اشاره دارد، و هم بیانگر بى ثمر بودن آنها در آخرت است، هر چند در راه خدا انفاق شود و به وسيله آن، كارهاى به ظاهر خير انجام گردد.

ابن طباطبا اصفهانى در رابطه با غدیر خم چنین سروده: یا من یُسرُّ لیَ العداوةَ أَبْدِها...؛ أنا واثقٌ بدعاء جدّی المصطفى *** لأبی غداةَ غدیرِ خمٍّ فاحذرِ. والله أسعدنا بإرث دعائِهِ *** فیمن یُعادی أو یُوالی فاصبرِ؛ اى کسى که در نهان با من دشمنى می ورزى آن را ظاهر کن...؛ من به دعاى جدّم مصطفى درباره پدرم در صبحِ غدیر خم اطمینان دارم؛ پس بر حذر باش. و خداوند ما را با ارث بردن دعاى او (رسول خدا) درباره کسى که دشمنى یا دوستى ورزد، خوشبخت ساخت؛ پس صبر کن.

خداوند می فرماید: ما بسیارى از جنّ و انس را براى دوزخ آفریدیم. این تعبیر هیچ دلالتی بر جبر در آفرینش ندارد، چرا که خداوند طبق صریح آیات مختلف قرآن، همه را پاک آفریده و اسباب سعادت و تکامل را در اختیار همگى گذاشته است. ولى گروهى با اعمال خویش خود را نامزد دوزخ مى کنند و سرانجامشان شوم و تاریک است، و گروهى با اعمال خود، خود را نامزد بهشت مى سازند و عاقبت کارشان خوشبختى و سعادت است.