«اعراف» گذرگاه سخت و صعب العبورى بر سر راه بهشت سعادت جاویدان است. صالحان و پاکان با سرعت از این گذرگاه عبور مى کنند اما افرادى که خوبى و بدى را به هم آمیختند، در این مسیر وا مى مانند. طبیعى است که سرپرستان جمعیت و پیشوایان قوم در گذرگاه هاى سخت همانند فرماندهانى که در آخر لشکر راه مى روند تا همه سپاهیان بگذرند، در آنجا توقف مى کنند تا به کمک ضعفاى مؤمنان بشتابند. بنابر این در «اعراف» دو گروه وجود دارند، ضعیفان و آلودگانى که در رحمتند و پیشوایانى که در همه حال یار و یاور ضعیفانند.
 

خداوند در قرآن در ارتباط با سرنوشت مؤمنان و نتایج اعمالشان می فرماید: «سراى پرهیزکاران باغ هاى جاویدان بهشت است که همگى وارد آن مى شوند، نهرهاى جارى از پاى درختان آنها مى گذرد، در بهشت هر آنچه دل ها بخواهد و چشم ها از آن لذت برد وجود دارد». هم چنین در آیات دیگری می فرماید: «فرشتگان قبض ارواح، روح آنان را مى گیرند در حالى که پاک و پاکیزه اند، به آنها مى گویند: سلام بر شما باد». سپس مى گویند: «وارد بهشت شوید به خاطر اعمالى که انجام مى دادید».

یکی از نام های بهشت «دارالسلام» است، قرآن در این رابطه می فرماید: «خداوند مردم را به دار السلام و سرزمین سلامت و آرامش دعوت مى کند». در واقع هرچه در آن است مایه ی آرامش و سلامت است. بهشتیان همیشه مورد سلام قرار می گیرند، و هر چه می شنوند سلام است، اما نه سلامى که تنها در لفظ باشد، بلکه سلامى که اثر آرام بخش و سلامت آفرین آن در اعماق روح و جان انسان نفوذ مى کند، و همه را غرق در آرامش و سلامت مى سازد.