اکثر مفسران مطابق روايات ائمه(ع)، اين آيه را به«عدم جواز مس کتابت قرآن بدون غسل و وضو»، تفسير کرده اند ولی بعضي آن را اشاره به فرشتگان مطهری که واسطه وحى بر قلب پيامبر(ص) بودند، مي دانند و بعضى معتقدند حقايق و مفاهيم عالى قرآن را جز پاکان درک نمى کنند، لذا هر قدر پاکى و تقواى انسان بيشتر شود، مثل ائمه(ع) به مفاهيم عميقتر و بيشترى از قرآن مجيد دست مى يابد، به اين ترتيب، آيه در هر دو بعد جسمانى و روحانى، صادق است.

روايات اهل بيت، علي(ع) را مصداق«امام مبين» بيان مي دارد. البته این گونه روایات منافاتى با تفسیر «امام مبین» به لوح محفوظ ندارد، زیرا قلب پاک پیامبر(ص) در درجه اول، و قلب وسیع جانشین او در درجه بعد، آئینه هائى است که لوح محفوظ را منعکس مى کند، و قسمت عظیمى از آنچه در لوح محفوظ است از سوى خدا به آن الهام مى گردد، لذا نمونه اى از«لوح محفوظ» و فرعى از آن اصل، و شاخه اى است که به آن ریشه باز مى گردد و اساسا وجود انسان کامل عالم صغيرى است که عالم کبير را در خود خلاصه کرده است.

از مجموع آیات قرآن برداشت می شود که قرآن دو نوع نازل شده است، یکبار در شب قدر بصورت یکجا بر قلب رسول اکرم(ص) نازل شده و یک بار تدریجى بر حسب شرائط و حوادث و نیازها در طى 23 سال نازل شده است.