قرآن دین کامل الهی را ریسمان محکم الهی و عامل وحدت و هدایت دانسته و می فرماید: «هر کس به خدا تمسّک جوید، به راهى راست، هدایت شده است». در واقع انسان ها با تمسک به ریسمان محکم الهی، به هدايت دسته جمعى مى رسند، هدايتی که شامل فرد فرد افراد اجتماع مى شود.

طبق آیه 9 سوره نحل، یکی از نعمت های بسیار مهم معنوی که خداوند آن را بر خود فریضه شمرده، قصد السبیل یا راه راستی که انحراف و ضلالت در آن وجود ندارد می باشد. خداوند هم در جنبه تکوینی استعدادهای گوناگونی برای رسیدن کمال به انسان داده و هم در جنبه تشریعی با فرستادن پیامبران و کتب آسمانی او را به پیمودن این راه تشویق کرده و از مسیرهای انحرافی بازداشته است.

خداوند در قرآن به پنج صفت مهم حضرت ابراهیم (ع) تصریح کرده است: امت بودن(به معنی مبالغه در شخصیت والا یا به معنی مقتدای مردم و...)، بنده مطیع خدا بودن، گام برداشتن در خط مستقیمِ حق، از مشرکان نبودن و شاکر نعمت های خدا بودن. نتیجه این صفات این شد که خدا او را برای نبوت برگزید و به راه راست هدایت کرد و در دنیا به او حسنه داد و در آخرت از صالحان بود و مکتبش را هم برای همه امتها خصوصا اسلام الهام بخش گردانید.

قرآن نسبت به دشمنى شیطان  هشدار می دهد و تاکید می کند که دشمنی او از نخستین روز آفرینش آدم آغاز شده است و سوگند یاد کرده است که آدم و فرزندانش را از راه راست بیرون کند. او دشمنی است که به گفته خودش از هر طرف به انسان حمله می کند و در کمین گاه خود انسان را می بیند بدون آنکه دیده شود. با این حال با تشکیل حزب شیطان به دنبال مسلط شدن بر بنی آدم است

«قَصد» به معنى صاف بودن راه است و قصد السبیل در جمله «على اللّه قصد السبیل» راه راستی  است که انحراف ندارد. مفسران درباره جنبه تکوینی یا تشریعی «راه» اختلاف نظر دارند؛ اما مانعی ندارد که هر دو جنبه مراد باشد. خداوند، پیامبران را برای بشر فرستاد تا از نظر تشریع، راه را از چاه مشخص کنند. و عبارت «علی الله» نشان می دهد خداوند این امر را بر خود فریضه دانسته است.