اصحاب حجر قومی بودند که در سرزمینى به نام «حِجر»، زندگى می کردند و براى خود خانه هاى امن و امانى در دل کوهها مى تراشیدند. پیامبر بزرگشان «صالح» براى هدایت آنها مبعوث شد، ولی آن ها آیات خداوند را تکذیب کردند و عذاب الهی به صورت صدای صاعقه ای مرگبار آن ها را نابود کرد. بعضى از مفسران و مورخان  معتقدند: حجر شهرى بوده در مسیر کاروان مدینه و شام در یک منزلى «وادى القرى» و در جنوب «تیمه»  که امروز تقریباً اثرى از آن نیست.
 

در قرآن درباره ناقه ای(شتر ماده) که حضرت صالح(ع) به عنوان معجزه آورد، به صورت اجمال و فقط درباره تقسیم آب بین ناقه و مردم آن منطقه صحبت شده، اما در روایات به بیرون آمدن از دل کوه و دیگر خصوصیات آن اشاره شده است.