ایشان در بعضی از خطبه ها «دنيا» را ستوده و آنرا واعظى دلسوز و گزارشگرى صادق و وفادار معرفى كرده و بعضی دیگر آنرا سرايى مملوّ از بلا، فریبکار و بى وفا دانسته است که مانند ماری خوش خط و خال ظاهری زیبا و باطنی کشنده دارد. اما درباره دلیل این اختلاف تعابیر باید گفت هر کدام از این تعابیر زوایای متفاوت آنرا توصیف کرده است؛ به این معنی که اگر به دنيا به عنوان يك «وسيله» نگاه شود به انسان بصيرت و بينايى مى بخشد و اگر به عنوان يك «هدف» به آن توجه شود عواقب خطرناکی درپی دارد.

در آیات 39 و40 سوره نور، اعمال افراد بى ایمان، نخست به نور کاذبى تشبیه شده که همچون یک سراب در بیابان خشک و سوزان ظاهر مى شود، سرابى که نه تنها عطش را فرو نمى نشاند، بلکه آن را افزایش مى دهد. سپس از این نور کاذب که ظاهر اعمال منافقانه آنان است، وارد مرحله باطن این اعمال مى شود؛ باطنى هولناک، مملوّ از ظلمت ها و تاریکى هاى متراکم و هراس انگیز، باطنى وحشتناک که تمام حواس انسانى در آن از کار مى افتد و نزدیک ترین اشیاء بر او پنهان مى گردد که حتى خودش را نمى تواند ببیند چه رسد به دیگران.

سعی صفا و مروه یادآور فداکاری ابراهیم(ع) و امید و تلاش همسرش می باشد؛ ابراهیم بخاطر فرمان خدا همسر و فرزندش را در بیابان سوزان و بدون آب تنها گذاشت و هاجر هم به امید سرابى هفت مرتبه بین کوه صفا و مروه را پیمود، خدا هم از راهى که تصور نمى کرد او را سیراب نمود. به همین دلیل، خداوند بر هر فردى از زائران خانه اش واجب کرده که کبر و غرور را کنار گذاشته و هفت مرتبه بین این دو کوه را بپیماید و با تجدید آن خاطره، از آن درس فداکاری و امید و تلاش را بیاموزد.