در منابع اهل سنت گفته شده که آیه افک از عایشه به عنوان یکی از همسران رسول خدا(ص) رفع اتهام اخلاقی می کند. در بعضی منابع تفسیری شیعی این زن ماریه دانسته شده است. بر هر دوی این نقل ها اشکالاتی تاریخی و اعتقادی وارد است، امّا شیعه به مضمون این آیه و در عمل به حدیثی نبوی «مَا بَغَتْ امْرَأَةُ نَبِيٍّ قَطُّ» و به اعتراف مخالفان، دامان همسران همه پیامبران، از جمله عایشه را از این اتهام پاک می داند و در عین حال صریحا اعلام می کند رفع چنین اتهامی فضیلت و عدالتی را برای عایشه در امور دیگر اثبات نمی کند و نمی تواند بر خطاهای او در مخالفت با آیه «وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ»؛(در خانه های خویش بمانید)، و خروج از خانه پیامبر و مخالفت باحضرت علی(ع) بعد از پیامبر(ص) و راه انداختن جنگ داخلی سرپوش بگذارد. به عبارت دیگر «رفع اتهام اثبات فضیلت نمی کند».

حرمت ازدواج با زنان پیامبر نوعی چاره اندیشی و پاسداشت حریم رسول خدا(ص) و حفظ دین و نیز جلوگیری از تحریف و انحراف مکتب پیامبر(ص) به شمار می آید و اینکه آنها احياناً ابزار دست عناصر خودخواه و ماجراجو در مسائل دینی، سياسى و اجتماعى واقع نشوند. انتساب به مردی بزرگ، همسران ایشان را موظف می کند که عملی انجام ندهند و یا در موقعیّتی (همسری افراد جاه طلب) قرار نگیرند که به شأن پیامبر خدا(ص) خدشه وارد شود.

اگر ازدواج با همسران پیامبر(ص) جایز می بود، برخی برای انتقام جوئى و توهین به ساحت مقدس پیامبر(ص) یا سوء استفاده و کسب موقعیت اجتماعى براى خویش، اقدام به این کار می کردند، حتی برخی مانند طلحه برای این کار برنامه ریزی هم کرده بودند؛ لذا خداوند، با حکمی قاطع، جلو این امور را گرفت و به همسران پیامبر(ص) لقب ام المؤمنین داد؛ تا هم پایه های این حکم محکم شود و هم در مقابل این محرومیت افتخاری برای همسران باشد.