آنچه در اینجا به عنوان «کمال اخلاص» بیان شده، نفی صفات «ممکنات» از خداوند است. زیرا توصیف خداوند با آن صفات موجب قرین سازی او با چیزی دیگر و قائل شدن به دوگانگی و تصوّر اجزاء برای ذات خداوند است؛ امری که با «واجب الوجود» بودن خداوند منافات دارد و باطل است. بلکه صفات و ذات خداوند تفکیک پذیر نیستند و ما معتقد به «عینیّت ذات و صفات» الهی می باشیم.

«صفت» از ماده «وصف» در اصل به معناى ذكر خوبى ها و زيبائى هاى چيزى است، سپس به معنى گسترده ترى به هر گونه توصيف خوب و بد اطلاق شده است. همچنین در «لسان العرب» وصف كردن به معنى زينت كردن است، و صفت به معنى زينت آمده است. از سویی گاه به خادم و خادمه، «وصيف» و «وصيفه» گفته اند؛ زیرا در هنگام خرید و فروش غلام و كنيز، اوصاف و مزایای آنان را براى خريداران شرح مى دادند.

از این کلام الهی استفاده مى شود که امام(رهبر معصوم همه جانبه مردم) باید از طرف خدا تعیین گردد. زیرا: اوّلاً: امامت یک نوع عهد و پیمان الهى است؛ پس چنین کسى را باید خود خداوند تعیین کند که طرف پیمان است. ثانیاً: امام باید در تمام عمر خود معصوم بوده باشد و کسى جز خدا نمى تواند از وجود این صفت در امام آگاه گردد.

هنگامی که ما اسمی از اسماء الهی را ـ مثلا «قادر» ـ به کار می بریم در اصل داریم به ذات خداوند در حالی که به آن صفت ـ «قدرت» ـ متصف است اشاره می کنیم. از همین روست که برخی از احادیث اهل بیت(علیهم السلام) تصریح می کنند که اسماء و صفات خداوند تفاوتی ندارند و تفاوت میان اسماء و صفات تفاوتی اعتباری است.