آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«صفت» از ماده «وصف» در اصل به معناى ذكر خوبى ها و زيبائى هاى چيزى است، سپس به معنى گسترده ترى به هر گونه توصيف خوب و بد اطلاق شده است. همچنین در «لسان العرب» وصف كردن به معنى زينت كردن است، و صفت به معنى زينت آمده است. از سویی گاه به خادم و خادمه، «وصيف» و «وصيفه» گفته اند؛ زیرا در هنگام خرید و فروش غلام و كنيز، اوصاف و مزایای آنان را براى خريداران شرح مى دادند.

«صفت» از ماده «وصف» است كه در اصل به معنى ذكر خوبى ها و زيبائى هاى چيزى است، و واژة «وصف» به آن حالت اطلاق مى شود. سپس در معنى گسترده ترى به هرگونه توصيف خوب و بد اطلاق شده است. «ابن منظور» در «لسان العرب» مى گويد: «وصف كردن به معنى زينت كردن است، و صفت به معنى زينت مى آيد». همين معنی در «مقاييس اللّغة» نیز آمده؛ لکن بتدریج در معنى گسترده ترى به كار رفته است. همچنین گاه به خادم و خادمه، «وصيف» و «وصيفه» گفته مى ‌شود، و اين به خاطر آن است كه وقتى غلام و كنيز را خريد و فروش مى كردند اوصاف و مزاياى آنها را براى خريداران شرح مى دادند.(1)