«حكيم» افعال خود را به بهترين وجه و از نزديك ترين راه انجام می دهد؛ و از هرگونه كار نادرست و ناموزون پرهيز می کند؛ در حقيقت «حكمت» بيشتر ناظر به جنبه هاى عملى و «علم» ناظر به جنبه هاى نظرى است؛ لذا تمام دلايل اثبات «علم» براي خداوند، وصف «حكيم» را براي او ثابت می كند. البته توصيف خدا به «حكيم» با توصيف انسان به آن فرق دارد. اعمال انسان حكيم با قوانين عالم هستى هماهنگ است؛ ولى خداوند حكيم قوانينى را كه ايجاد كرده مصداق نظام احسن است، به بيان ديگر، خدا ايجاد قانون مى كند و ما پيروى از قانون.

امام صادق(ع) اين معلم بزرگ توحيد، در حديث معروف «مفضّل» به او توصیه می کند که در اندام پرندگان و آفرينش آنها انديشه كند و در این مورد به سبکی و فشردگی اندام پرندگان و تناسب آن با مساله پرواز، محدب بودن سینه آنها برای شکافتن هوا هنگام پرواز، پوشیدگی اندام شان با پر و امکان نفوذ هوا به آن برای تسهیل امر پرواز و ... اشاره می کنند.

 در حديث «توحيد مفضل» از امام صادق(ع)، شگفتی های زیادی از خلقت گیاهان مورد اشاره قرار گرفته؛ مانند ميوه ها براى غذاى انسان، و گاه براى حيوانات، هيزم براى آتش افروزى، و اینکه لذتى كه از مشاهده مناظر زيبا و با طراوت گیاهان مى بريم با هيچ منظره اى در جهان برابرى نمى كند. همچنین پدید آمدن یکصد دانه از یک دانه، حفاظ ها و غلاف هایی که دانه های خوراکی را از آفات محیط و پرندگان محافظت می کنند، ریشه های گیاهان که برای تامین آب و مواد غذایی در زمین نفوذ می کنند و ... که همه اينها به اراده و امر پروردگار و نشانه عظمت اوست.