نقش ابرها و باد و باران در زندگى موجودات زنده به قدرى آشكار است كه نيازى به شرح ندارد؛ وظیفه ایجاد و انتقال آب های شیرین بر عهده آفتاب و بادهاست. یکی با تابش بر آب های اقیانوس و ایجاد ابر و دیگری با انتقال ابرها این وظیفه را عملی می کنند. از این رو قرآن نزول باران، وزش بادها و حرکت ابرها را نشانه های خداوند برای افراد باایمان دانسته که از نظام بسيار دقيق و حساب شده ‌اى حکایت دارد كه هرچه انسان در آن بيشتر مى ‌انديشد به دقّت و ظرافت به كار رفته در آنها آشنا تر مى شود.

قرآن باران را دلیلی بر امکان معاد دانسته و می فرماید: «آیا به آبى که مى نوشید، اندیشیده اید؟ شما آن را از ابر نازل مى کنید؟ یا ما نازل مى کنیم؟». این آیات، وجدان انسان ها را در برابر یک سلسله سؤال ها قرار می دهد؛ آیا به آبى که مایه حیات شما است و پیوسته آن را مى نوشید، هرگز فکر کرده اید؟ تفکر در چرخه تولید باران و نقش آن در حیات بشر، معاد را برای انسان ثابت می کند. وقتی خداوند می تواند با خلق این وسیله ساده، زمین خشک و مرده را با آن احیا کند، قادر به احیای مردگان در قیامت هم خواهد بود.