«زَوْج» در اصل به معنى حيوان مذكّر و مؤنث است كه به هر كدام از آنها اين واژه اطلاق مى ‌شود. و گاه به معنى وسيع‌ ترى اطلاق مى ‌گردد و هر دو چيز كه قرينه يكديگر باشند خواه قرينه بودن از جهت شباهت بوده باشد يا از تضاد، (مانند جفت كفش، يا جوراب، يا شب و روز و خير و شرّ و مانند اينها)، و به اعدادى كه قابل تقسيم به دو قسم مساوى هستند نیز اطلاق مى‌ گردد. چرا كه هر بخشى از آن قرينه بخش ديگر است ولى در انسان ‌ها به دو فردى گفته مى‌ شود كه با هم پيمان زناشوئى بسته‌ اند.

در ادبیات عرب «لفظ جمع» در مورد «مفرد» بارها به کار برده شده. از جمله: کلمه «نِسائَنا» و «أَنْفُسَنا» در آیه «مباهله»؛ یا آیه: «اَلَّذِیْنَ قالَ لَهُمُ النّاسُ»؛ و یا آیه: «یَقُولُونَ نَخْشى» و... که در همه آنها لفظ جمع در مورد مفرد به کار رفته و علت آن، گاهی تعظیم آن مورد است و گاهی بیان یک موضوع به شکل کلی است با اینکه مصداق یک فرد بوده و...؛ لذا این کار با وجود قرینه مانعی ندارد.

اگر سخنی بگویند که ظاهرى دارد، اما منظورِ گوینده، چیز دیگرى است، هر چند شنونده نظرش متوجه همان ظاهر مى شود، به آن توریه می گویند.