حرمت انسان ها به عنوان اعضای جامعه، امری است که بسیار مورد توجه آموزه های دین مبین اسلام است. برای مثال در آیات 11 و 12 سوره حجرات دستورهای شش گانه ای در نهی از ارتکاب چند عنوان از مهم ترین رذائل اخلاقی ذکر شده که هر گاه به طور كامل در جامعه ای پياده شود آبرو و حيثيت افراد جامعه از هر نظر بيمه مى گردد. روایات معصومین نیز به ما می آموزد كه آبرو و حيثيت افراد همچون مال و جان آنها است، بلكه از بعضى جهات مهمتر است! پيغمبر گرامى اسلام(ص) مى فرمايد: «خون و مال و آبروى هر مسلمانی بر مسلمان دیگر حرام است». بر این اساس اسلام «ترور شخصیّت» را بسیار مذموم و ناپسند می داند. این دین مبین در راستای مقابله با این پدیده شوم، توصیه های فراوانی دارد: از جمله اینکه از «تهمت»، «مسخره کردن دیگران»، «عیب جویی»، «سخن چینی»، «غیبت»، بدبینی و «بد گمانی»، نهی و عاملان این اعمال را به شدت مورد مؤاخذه و تهدید به جزای سخت اخروی کرده است. از طرفی به همه افراد جامعه دستور داده تا از اعتماد به سخنان افراد «فاسق» اجتناب کنند تا با ترویج «شایعه» و دروغ مبارزه شود. در نهایت با «تشریع احکام قانونی سخت» با تروریست های شخصیّت برخورد شدید می کند. نتیجه اینکه دین مبین اسلام از همه راههای ممکن تلاش دارد تا از هرگونه ترور شخصیت و انتشار شایعات در جامعه جلوگیری به عمل آورد و در کنار این پیشگیری ها با مجازات دروغ گویان، اهل افتراء و ناشران اکاذیب، از حرمت و آبروی شهروندان پاسدری کند.

منزوى شدن اهل بیت(ع) سبب شد که غاصبین، آنچه از فضایل در شأن آنها بود، و طبعاً شایستگى و اولویت آنها را براى مسأله خلافت اثبات مى کرد، سانسور کنند. زیرا ذکر این مناقب، سؤال انگیز بود که؛ پس چرا دیگران پیشى گرفتند؟! آنها نه فقط به محو فضایل اهل بیت(ع) کوشیدند، که براى اثبات فضیلت دیگران به جعل و نشر اکاذیب نیز پرداختند، حتى بعضى از صحابه را براى این کار خریدند. گفتن فضایل اهل بیت(ع) در منابر و مجالس ممنوع شناخته شده و بدترین مجازات ها را درباره گویندگان فضائل اهل بیت(ع) داشتند.

بنی اسرائیل به حضرت موسی(ع) آزارهایی رساندند از جمله: توطئه برای بدنام کردن ایشان و تهمت هایی مانند قتل حضرت هارون(ع)، سحر، جنون، عیوب جسمانی و یا بهانه جویی و سرپیچی از دستورات ایشان و آزارهای دیگر که شبیه آزار بعضی از مردم نسبت به پیامبراسلام(ص) بود.