در احاديث آمده است كه نام فرشته اي كه در «صور» مي دمد «اسرافيل» است. امام سجّاد(ع) می فرماید: «خداوند به اسرافيل امر مى كند تا به دنيا فرود آيد و صور با اوست ... و در آن مى دمد». به تعبير بعضى از روايات اسرافيل مقرب ترين فرشته خداست و نخستين فرشته اى بود كه براى آدم سجده كرد. اصولا بودن نفخه مرگ و حيات در دست اسرافيل، نشانه عظمت مقام اين فرشته الهي است.
«حُبُک» در لغت به معناى: راه ها- چین و شکن هائى که باد روى رمل هاى بیابان یا صفحه آب یا ابر ها می اندازد- موهاى مجعد و... می باشد. تطبیق این معنى بر آسمان، یا به خاطر اشکال مختلف توده هاى ستارگان و صورت هاى فلکى است؛ یا به خاطر موج هایی که در ابرها پیدا مى شود؛ و یا توده هاى عظیم کهکشان ها است که همچون موهاى مجعد، بر صفحه آسمان ظاهر مى شود. همچنین با توجه به ریشه اصلى«حبک»، این واژه قرآنی مى تواند اشاره به استحکام آسمان ها و پیوند محکم کرات با یکدیگر باشد.
خداى متعال در آیه 68 سوره «زمر» می فرماید: پس از دمیده شدن در صور، همه اهل آسمان ها و زمین مى میرند، سپس گروهى را استثنا مى کند. درباره این که آنها چه کسانی اند نظراتی وجود دارد: گروهى معتقدند: آنها جمعى از فرشتگان بزرگ خدا همچون «جبرئیل»، «میکائیل»، «اسرافیل» و «عزرائیل» مى باشند. بعضى، حاملان عرش خدا را نیز بر آن افزوده اند و بعضى دیگر، ارواح شهدا را مستثنا دانسته اند. ولى از ذیل بعضى از روایات استفاده می شود که این گروه باقى مانده نیز، سرانجام مى میرند.
پیامبر(ص) در حدیثی به ترسیم صور پرداخته و مى فرماید: «صور، شاخى است از نور که در آن سوراخ هائى به عدد ارواح بندگان است!». در حقیقت صور فریادی عظیم و برتر از امواج نور است. امروزه این موضوع تعجبى ندارد، چرا که بسیار شنیده ایم، موج انفجار گوش ها را کر، بدن ها را متلاشى، و حتى خانه ها را ویران مى سازد، بنابراین جاى تعجب نیست که امواجى هم در نقطه مقابل آن، بیدارکننده و احیاگر باشد، هر چند تصور آن، امروز براى ما ممکن نیست.
الإمامُ علىٌّ(عليه السلام)
مَن أکثَرَ مِن ذِکرِ الآخِرةِ قَلَّتْ مَعصيتُهُ
هر کس که زياد به ياد آخرت باشد، گناه و نافرمانى او کم شود!
ميزان الحکمه، جلد 1، ص 56