توصيف خداوند به «الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ» نه تنها با ازلی و ابدی بودن خداوند منافاتی ندارد، بلکه تعبير لطيفى است از ازلی و ابدی بودن خداوند. منظور از آن اینست که هر چيزى اوّل فرض شود، خدا قبل از آن چيز بوده؛ پس او نسبت به تمام ماسواى خود اوّل است؛ همچنين هر چيزى كه آخر فرض شود، خداى تعالى بعد از آن خواهد بود.
در توضیحی دیگر می توان گفت او وجودى بى انتها و «واجب الوجود» است. یعنى هستی اش از درون ذات او است نه از بيرون، تا پايان گيرد يا آغازى داشته باشد. بنابراين از ازل بوده و تا ابد خواهد بود. بنابراين تعبير به اوّل و آخر هرگز زمان خاصّى را در بر ندارد و اشاره به مدّت معيّنى نيست.

«صدر» در اصل به معناى «سينه» و سپس به آغاز و قسمت اعلا و مقدّم بر چيزى اطلاق شده است. مثلا صدر مجلس به بالاى مجلس، و صدر كلام به آغاز سخن گفته مى شود؛ ولی از آن جا كه عقل انسانى قسمت مهم و اعلاى وجود او را تشكيل مى دهد به آن «صدر» گفته مى شود.

شیطان در آغاز پاک آفریده شد و سال ها همنشین فرشتگان بود و انحرافش بر اثر خواست و عمل خودش بود. ضمن اینکه از نظر سازمان آفرینش، وجود شیطان براى افراد با ایمان زیان بخش نیست بلکه وسیله تکامل است؛ زیرا تکامل همواره در میان تضادها صورت مى گیرد.

علماء شیعه و اکثریت اهل تسنن قائلند که بسم اللّه جزء همه سوره ها است، چون: 1- بسم اللّه در آغاز همه سوره ها آمده و می دانیم درقرآن چیزى اضافه نشده و بسم اللّه درآغاز سوره ها از زمان پیامبر(ص) تاکنون معمول بوده است.2- سیره مسلمین بر این بوده که هنگام تلاوت بسم اللّه را در آغاز هر سوره اى مى خواندند. 3-  ثابت شده که پیامبر(ص) بسم اللّه را در آغازهر سوره اى مى خواندند.