آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«صدر» در اصل به معناى «سينه» و سپس به آغاز و قسمت اعلا و مقدّم بر چيزى اطلاق شده است. مثلا صدر مجلس به بالاى مجلس، و صدر كلام به آغاز سخن گفته مى شود؛ ولی از آن جا كه عقل انسانى قسمت مهم و اعلاى وجود او را تشكيل مى دهد به آن «صدر» گفته مى شود.

در آیه 49 سوره عنکبوت می خوانیم: «بَلْ هُوَ آياتٌ بَيِّناتٌ فى صُدُورِ الَّذينَ اوتُوا الْعِلْمَ» ؛ ([اين قرآن زاييده فكر بشر نيست] بلكه آيات روشنى است كه در سينه‏ هاى صاحبان علم جاى دارد).
واژه «صدر» در اصل به معناى «سينه» و سپس به آغاز و قسمت اعلا و مقدّم بر چيزى اطلاق شده است. مثلا صدر مجلس به بالاى مجلس و صدر كلام به آغاز سخن و صدر نهار به اوّل روز گفته مى شود. (قاموس و مفردات و لسان العرب).
ولى از بعضى لغات استفاده مى شود كه معناى اصلى، همان مقدّم و آغاز هر چيزى است؛ امّا به هر حال از آن جا كه عقل انسانى قسمت مهم و اعلاى وجود او را تشكيل مى دهد به آن «صدر» گفته مى شود؛ به خصوص اين كه قلب جسمانى نيز در وسط سينه قرار دارد و رابطه بسيار نزديكى ميان دگرگونى هاى عقلى و روحى با دگرگونى هاى همين قلب جسمانى وجود دارد.(1)