روزی ابوذر با رسول خدا(ص) در مسجد نماز مى خواند، سائلى تقاضاى کمک کرد، ولى کسى کمک نکرد، او دست خود را بلند کرده و گفت: خدایا من در مسجد رسول تو تقاضاى کمک کردم، ولى کسى به من جواب نداد. على(ع) که در حال رکوع بود با انگشت خود به انگشتر اشاره کرد و سائل آن را از دست حضرت بیرون آورد، در این حال پیامبر(ص) دست به دعا برداشت و هنوز دعای حضرت تمام نشده بود که جبرئیل نازل شد و و آیه «اِنَّما وَلِیُّکُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِیْنَ آمَنُوا» را قرائت کرد.

در تعبیرات ادبى بسیار دیده مى شود که اسم یا عنوانى به افرادى گفته مى شود که آن را بالقوه دارند، مثلاً: انسان در حال حیات خود کسى را به عنوان «وصىّ» خود یا «قیّم» اطفال خویش تعیین مى نماید. در قرآن نیز زکریا از خدا در خواست «ولی» کرد و مقصود او سرپرستى براى بعد از مرگ او بوده، و در روایات نیز پیامبر(ص) علی(ع) را وصی و خلیفه خود معرفی کرده و مقصود بعد از وفات ایشان بوده؛ لذا ولایت علی(ع) نیز از همین قسم است و مانعی ندارد.

در بیش از 30 کتاب معروف اهل سنت، روایات متعددى مبنی بر این که آیه فوق در شان على(ع) نازل شده است، آمده. از جمله: محبّ الدین طبرى در«ذخائر العقبى»، صفحه 88 و علامه قاضى شوکانى در تفسیر«فتح القدیر»، جلد 2، صفحه50 و در«جامع الاصول»، جلد 9، صفحه 478 و در«اسباب النزول» واحدى، صفحه 148 و در«لباب النقول» سیوطى، صفحه 90 و....

در ادبیات عرب «لفظ جمع» در مورد «مفرد» بارها به کار برده شده. از جمله: کلمه «نِسائَنا» و «أَنْفُسَنا» در آیه «مباهله»؛ یا آیه: «اَلَّذِیْنَ قالَ لَهُمُ النّاسُ»؛ و یا آیه: «یَقُولُونَ نَخْشى» و... که در همه آنها لفظ جمع در مورد مفرد به کار رفته و علت آن، گاهی تعظیم آن مورد است و گاهی بیان یک موضوع به شکل کلی است با اینکه مصداق یک فرد بوده و...؛ لذا این کار با وجود قرینه مانعی ندارد.