برخى تاريخ نويسان به اشتباه سدّ مأرب را همان سدّ ذوالقرنين دانسته اند؛ در حاليكه اين سدّ كه در جنوب غربى شهر مأرب در يمن قرار دارد توسط «يتعمر» و پدرش «سمه على» و جانشينان آنها ساخته و تكميل شده است.

مسلمانان در صده اول، قرآن را از اصحاب پيامبر(ص) فرا می گرفتند و پس از صحابه، از تابعين و پيشوايان بزرگى كه در شهرهاى آنان به سر مى بردند؛ مانند «سعيد بن المسيّب» در مدینه، و «عبيد بن عمير» در مکّه و ... اينان دانشمندان امّت و مرجع مسلمانان در زمينه هاى مختلف معارف اسلامى بودند؛ اما پس از این دوره، گروهی فنّ قرائت را رشته اختصاصی خود قرار داده و در قرائت قرآن شهرت یافتند. در ادامه گروهی دیگر تمام کوشش خود را در مسیر ضبط قرائت های صحیح به کار گرفتند و «ابوعبید قاسم بن سلام انصاری»، اولین فرد در این مسیر است.

شمس الدین ابوالخیر محمد بن محمد دمشقی شافعی معروف به ابن جزری (751 ـ 833 ق) یکی از مهم ترین شخصیت‌ها و علمای شافعی اهل سنت می باشد که در زمینه های مختلف علوم اسلامی مثل قرائت قرآن، حدیث و تاریخ تبحر داشته و از جمله علمای عادل اهل سنت تلقی شده است. نسبت جزری مربوط به جزیره ابن عمر (ما بین دجله و فرات که منطقه ای در ترکیه امروزی است) می باشد.  او پس از تولد و رشد یافتن در دمشق، در همانجا مدرسه ای به نام دارالقرآن بنا نهاد و به تدریس و ترویج اندوخته هایش پرداخت. سپس به شهرهای مصر و روم مسافرت کرد و به همراه تیمور لنگ به ماوراء النهر هجرت کرد و در نهایت به شیراز رفته و از سوی تیمور مقام قضاوت آنجا را به عهده گرفت. وی در شیراز سکنی گزید و در همان دیار درگذشت.
او دانشمندی شافعی مذهب بود، اما از جهت عقیده به عقاید شیعه بسیار نزدیک و متمایل بود؛ به طوری که در پاسخ شعر یکی از علما به اسم «ابن السلامه» درباره آب زمزم و شرافت علی بن ابی طالب (علیه السلام) چنین سروده است:
وصل المشرف من امام مرتضی نور الشریعه ذی الکمال الواضح ... و ذکرت انک قد نظرت فلم تجد غیر الدعاء المستجاب الصالح
او جرعه من ماء زمزم حبذا ما قد وجدت و سلت فیه بمازج ... اما الدعاه فلست ابغی غیره ما کنت قط الی سواه بطامح
 

عبدالکریم بن محمد بن منصور تمیمى سمعانى (502-562 ق) نویسنده کتاب پرآوازه «الانساب» در زمینه نسب شناسى است که از مهم ترین و معتمدترین مورخان و محدثان اهل سنت در قرن ششم هجرى به شمار مى رود. او در مرو تولد یافت و پس از گشت و گذارهاى علمى در سایر شهرهاى مناطق اسلامى و مسافرت به اقصى نقاط جهان اسلام برای یادگیرى احادیث و سایر علوم در همان شهر وفات یافت. ابن کثیر او را ابوسعد سمعانى خوانده و او را به عنوان «فقیه شافعى» معرفى کرده است. او در ذیل راویان و شخصیت هاى شیعى، نسبت به شیعیان و عقاید شیعه عداوت و لجاجت اظهار کرده است؛ مثلا در مورد برخى از علماى شیعه نوشته است: «او راستگو (صدوق) است اما شیعه است»، «شخصیت حدیثى او اشکال ندارد اما در تدین و مذهب او چیزى هست (یعنى شیعه است)». با این همه، او محضر برخى از علماى شیعه امامیه، مثل ضیاء الدین فضل الله بن على بن عبیدالله حسنى راوندى (م 560 ق) را درک کرده است.