«حیله» به معنای چاره جویی است که گاه مثبت است و گاه منفى؛ اولی در امور مثبت برای اثبات حقّ و ابطال باطل به کار می رود: مثل خوابیدن حضرت علی(ع) به جای پیامبر(ص). و دومی در امور منفی براي باطل کردن حقّ یا جلوه دادن حقّ به جاي باطل: مثل زنده كردن و ميراندن دو نفر به دست نمرود به صورتي كه يكي را آزاد و دیگری را اعدام کرد. این نوع حیله حرام است و برای فریب دادن خود و مردم از آن استفاده می شود.

ظهور سفیانی در بسیاری از منابع شیعه و سنی یکی از نشانه های ظهور معرفی شده است. در اینکه منظور از سفیانی شخص معینی از آل ابوسفیان است یا اینکه منحصر به شخصی معین نبوده و برای اشاره به برنامه های او از این تعبیر استفاده شده، در روایات، دلالت هایی بر هر دو معنا می توان یافت. ظهور سفیانی برای خنثی کردن تلاشهای انقلابی حضرت ولیعصر(عج)، اندکی قبل از زمان ظهور امری مسلم است. تفاوت آن با دجال در این است که دجال مأموریت اخلال در انقلاب حضرت را با حیله و تزویر دنبال می کند اما سفیانی با تخریب و سلطه.

تورات در مورد حضرت يعقوب مى گويد: اسحاق دو پسر داشت؛ پسر بزرگ «عيسو» و پسر كوچك «يعقوب». در اواخر عمر كه نابينا شده بود تصميم گرفت پسر بزرگ را جانشين خود كند و به او مقام نبوت را بسپارد ولى يعقوب با دروغ و تردستى و حيله خود را به جاى برادر بزرگ تر جا زد و پدر پير هم با اين كه صداى او را شناخت تنها به لمس دست او قناعت نمود و او را جانشين خود نمود. عجيب تر اين که خداوند نيز عمل اسحاق را تأييد نمود و مقام نبوت را به مردى حيله گر و دروغگو داد!!