بر طبق روايات، امام حسين(ع) عهده دار غسل و کفن و دفن امام مهدی(عج) خواهد شد. به فرموده امام صادق(ع): «مرگ حجت فرا مى رسد پس متولى غسل و كفن و حنوط و دفن او امام حسين(ع) است؛ زیرا كسى به جز وصى متولى امور وصى نمى شود».
حضرت علی(ع) پس از ضربت خوردن و ديدن بی تابی دخترانشان فرمودند: «اگر ميديدي آنچه را كه من ديدم، گريه نمي كردي. عرض كرد شما چه مي بيني؟ فرمود: مي بينم كه صفوف ملائكه و انبيا(ع) همه منتظرند كه من بروم و براي استقبال از من صف بسته اند؛ اينكه گريه ندارد!». امام حسين(ع) در سفر كربلا مي فرمايد: «خيلي مشتاق ديدار اجداد و پدر و برادرم هستم؛ همانطور كه يعقوب مشتاق ملاقات يوسف بود». رسول خدا(ص) در اواخر عمر خود به حضرت علي(ع) فرمود: «وقتي غسلم دادي و كفن كردي مرا بنشان و هر چه خواستي بپرس و يادداشت كن».
بنا به نقل مشهور اجساد مطهر شهدا سه روز زير آفتاب بر روى زمين مانده بود؛ تا آنكه طائفه بنى اسد به كربلا آمدند. چون شهدای کربلا نه سر در بدن داشتند و نه لباسى بر تن، بنی اسد متحير و سرگردان بودند كه چه كنند؟!
تا اینکه امام سجاد(ع) از سمت صحرا به سوى آنان آمد و شهدا را به آنها معرفى كرد و با راهنمایی ایشان شهدای کربلا دفن شدند.
بنابر مبانى اعتقادى شيعه، متولى كفن و دفن هر امامى، امام بعد از اوست و آمدن امام سجاد(ع) به کربلا با دستور و قدرت الهی بوده است.
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.
بحارالانوار، ج 44، ص 258