امام علي(ع) در بيان دستوراتي كه عصاره همه فضائل است به فرزندش می فرماید: «پسرم تو را به تقواى الهى، التزام به فرمان او، آباد كردن قلب و روحت با ذكرش و چنگ زدن به ريسمان الهى توصيه مى كنم، و كدام وسيله مى تواند ميان تو و خداوند مطمئن تر از حبل الله باشد اگر به آن چنگ زنى و دامان آن را بگيرى؟». بنابراين سفارش به تقوی سفارشى است كه همه انبياء و اوصياء سرآغاز برنامه هاى خود بعد از ايمان به خدا قرار داده اند و زاد و توشه راه آخرت، ملاك فضيلت و برترى انسان ها بر يكديگر و كليد درِ بهشت است. تقوی به معناى خداترسى درونى و پرهيز از هرگونه گناه و احساس مسئوليّت در پيشگاه پروردگار است كه سد محكمي ميان انسان و گناهان او ايجاد مى كند.

منظور از «اراده تكوينى» اراده اى است كه سرچشمه وجود كائنات و هستى موجودات است و يا به تعبير ديگر عين ايجاد آنها مى باشد. امّا «اراده تشريعى» همان اراده اى است كه سرچشمه اوامر و نواهى الهى، و احكام و قوانين دينى است؛ و به تعبير ديگر عين اين احكام و قوانين است.

واژه«وحى» در اصل به معناى اشاره سریع یا به معنی رسالت، الهام، کلام مخفیانه، چیزى که به دیگرى القاء شود و یا به معنی کتابت و نوشتن ذکر شده است. ولى در اصطلاح اهل شرع به ابلاغ رسالت هاى الهى از سوى خداوند به پیامبران اطلاق مى شود، هر چند در قرآن مجید، دایره استعمال آن گسترده تر از این معنا است و هر نوع القاء کردن علم مرموزى را در بر مى گیرد. این واژه در قرآن مجید در مورد وسوسه هاى مرموز شیاطین نسبت به پیروانشان و در مورد اوامر الهی نسبت به موجودات جامد همچون زمین نیز به کار رفته است.