تأکیدهاى مکرّر اسلام بر کمک به بینوایان، دلیل بر به رسمیت شناختن «فقر» نیست. چون: 1- در احادیث اسلامی آمده که اگر جامعه سالم باشد و مردم حقوقى را که خداوند در اموال آنان براى این طبقه قرار داده، بپردازند فقیری در آن یافت نمی شود. 2- اسلام در آغاز کار در یک اجتماع به تمام معنا ناسالم و مملوّ از تبعیض ها و تجاوزها و ظلم ها به وجود آمد و لذا باید برنامه اى تهیّه می کرد که در آن فقر و گرسنگى تدریجاً ریشه کن گردد.

در روز عاشورا هنگامی که يسار(غلام زياد بن ابيه) و سالم (غلام عبيدالله بن زياد) به ميدان آمدند و مبارز طلبيدند، حبيب بن مظاهر و برير بن خضير عزم ميدان كردند ولى امام حسین(ع) مانع شد، آنگاه عبدالله بن عمير برخاست و از امام اذن طلبيد، امام(ع) اجازه داد. وى به ميدان شتافت و آنها را از پاى درآورد ولی سپاه دشمن از راست و چپ حمله کردند و او را به شهادت رساندند.

انسان مانند يك ماشين آهنی نیست که بشود از آن هر طوری شد کار کشید؛ بلکه دارای جسم، و روح و روانی است که گاه خسته شده و نیازمند تفریح سالم می باشد. تجربه نشان داده، کار یکنواخت و بدون استراحت، باعث کاهش راندمان کاری می شود. اما اگر انسان، زمانی را صرف استراحت نماید، کمیت و کیفیت کارش افزایش خواهد یافت. امام علی(ع) در حدیثی می فرماید: «زندگى فرد باایمان در سه قسم خلاصه مى شود، قسمتى به معنویات و مناجات با پروردگارش، قسمتى به فکر تامین معاش است، و قسمتى را به لذات حلال و مشروع اختصاص می دهد».