امام علي(ع) در خطبه 167 «نهج البلاغه»، درباره «قرآن» چنين توصيه می فرماید: «خداوند سبحان، كتابى هدايتگر [براى انسانها] فرستاده كه نيكى ها و بدى ها را در آن تبيين فرموده است؛ بنابراين [عذر و بهانه اى براى هيچ كس باقى نمانده] راه خير و نيكى را در پيش گيريد، تا هدايت شويد و از شرّ و بدى روى گردانيد تا در طريق مستقيم قرار گيريد، واجبات! واجبات! در انجام دادن آنها براى خدا كوتاهى نكنيد كه شما را به سوى بهشت مى برد، خداوند حرام هايى قرار داده كه [فلسفه اش] بر كسى پوشيده نيست، و امورى را حلال كرده است كه در آن عيبى وجود ندارد».

سند اين دعا در سه کتاب معتبر مزار کبير، مزار قديم و مصباح الزّائر سيد بن طاووس، آن هم از روايان ثقه و قابل اعتماد آمده است، گذشته از اين، فقهاى اسلام طبق«قاعده تسامح در ادّله سنن» هيچ گاه به سند مستحبّات و دعاها ايراد نمى گرفتند و به همين اندازه که دعایی در کتابى مشهور نقل شده و مضمون صحيحى داشت قناعت مى کردند.