اگر کسانی بگویند باید به ظلم کمک کنیم تا ظهور نزدیک شود، پاسخ مي دهيم كه اولاً: ظلم و فساد باعث می شود که ما هم در صف مخالفان قرار بگیریم و به آنها کمک کنیم. ثانياً: ظلم و فساد عامل ظهور نیست؛ بلکه احساس نیاز به یک مصلح و آگاهی و آمادگی پذیرش آن، از عوامل ظهور می باشد. ثالثاً: ظلم و فساد در جهان زیاد است آنچه کم است افرادى هستند كه مردم را آگاه و بيدار كنند براى آماده سازي ظهور.

برای آماده شدن زمینه های ظهور باید به دو اصل مهم توجه كرد. اول اينكه مردم را از ظلم و فساد مطلع کرد و دوم اينكه آنها را بايستي برای پذیرش حکومت جهانی آماده نمود. در اخبارى كه در بعضى از منابع اسلامى وارد شده به اين موضوع اشاره گرديده كه قبل از قيام آن مصلح بزرگ، بايد تعليمات اسلام در سطح جهانى تبليغ گردد و حجّت بر همگان تمام شود.

مسئله «انتظار» حكومت حق و عدالت «مهدي» و قيام مصلح جهانى در واقع مركب از دو عنصر «نفى» و «اثبات» است. عنصر نفى همان بيگانگى با وضع موجود و عنصر اثبات، طلب وضع بهتر و تلاش برای آن است؛ و اگر اين دو جنبه در روح انسان به صورت ريشه دار حلول كند سرچشمه دو رشته اعمال دامنه دار مي شود: اول ترك هرگونه هماهنگى با عوامل ظلم و فساد و مبارزه با آنها. دوم خودسازى و خوديارى و جلب آمادگي هاى فردی و اجتماعی اعم از جسمى و روحى و مادى و معنوى، براى شكل گرفتن آن حكومت واحد جهانى و مردمى.

قائلین به فرضیه «جبر استعماري» می گویند مسئله «انتظار» باعث می شود انسان از زیر بار مسئولیت های اجتماعی و فردی فرار کند. در پاسخ این افراد می گوییم روایات تاکید فراوانی دارد که انتظار موجب حرکت های اجتماعی و فردی می شود؛ چون انتظار یعنی از حالت موجود ناراحت بودن و برای وضع بهتر تلاش کردن است. پس فرد منتظر خودسازی و خودیاری اجتماعی دارد و زمینه ها را با آگاه کردن مردم و پذیرش اصول حکومت برای قیام آماده می کند و با ظلم مبارزه می کند. بنابراین در فساد محیط حل نمی شود و تسلیم آن نمی گردد.