آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

برای آماده شدن زمینه های ظهور باید به دو اصل مهم توجه كرد. اول اينكه مردم را از ظلم و فساد مطلع کرد و دوم اينكه آنها را بايستي برای پذیرش حکومت جهانی آماده نمود. در اخبارى كه در بعضى از منابع اسلامى وارد شده به اين موضوع اشاره گرديده كه قبل از قيام آن مصلح بزرگ، بايد تعليمات اسلام در سطح جهانى تبليغ گردد و حجّت بر همگان تمام شود.

براى فراهم شدن زمينه ها، جهت يك حكومت جهانى بر اساس ارزش هاى انسانى، بايد از دو اصل «نفى» و «اثبات» استفاده كرد:
1. عواملى كه مردم جهان را از وضع موجود آگاه و از سرانجام اين همه مظالم و ستمگريها مطّلع و بالاخره متنفّر و بيزار مى سازد.
2. عواملى كه مردم را براى پذيرش اصول چنان حكومتى آماده مى كند.
در قسمت اوّل، افزايش عكس العمل هاى ظلم و فساد و ناراحتيها و بن بست هاى ناشى از آن، عامل مهمّى محسوب مى شود، سرخوردگى شديد از وضع نابسامان جهان كه زاييده اتّكاى بيش از حد، بر جنبه هاى زندگى مادّى و فراموش كردن جنبه هاى معنوى و انسانى است، به قدر كافى مردم جهان را نسبت به آينده اين اوضاع بدبين مى سازد و آن تنفّر و اين بدبينى، جوّ مساعدى را براى قبول چنان حكومتى فراهم مى كند. در قسمت دوّم بايد آموزش قابل ملاحظه اى در سطح جهانى درباره چنين برنامه اى انجام گيرد، تا عناصر قابل اصلاح، زمينه فكرى مساعدى براى اصلاح پيدا كنند و نسبت به آنهايى كه عناصر غير قابل اصلاحند به اصطلاح اتمام حجّت شده باشد و به اين ترتيب صفوف دو طرف مشخّص گردد.
در اخبارى كه در بعضى از منابع اسلامى وارد شده به اين موضوع اشاره گرديده كه قبل از قيام آن مصلح بزرگ، بايد تعليمات اسلام در سطح جهانى تبليغ گردد و حجّت بر همه تمام شود؛ چنان كه در حديثى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم: «سَتَخْلُو كُوفَةُ مِنَ المُؤْمِنِينَ وَ يَأْزِرُ عَنْهَا العِلْمُ كَمَا تَأْزَرُ الحَيَّةُ فى جَاجِرِهَا(1)ثُمَّ يَظْهَرُ العِلْمُ بِبَلْدَةٍ يُقَالُ لَهَا قُمْ وَ تَصِيرُ مَعْدِناً لِلْعِلْمِ وَ الفَضْلِ حَتَّى لَا يَبْقَى فِى الأَرْضِ مُسْتَضْعَفٌ فِى الدّينِ حَتَّى المُخَدَّرَاتِ فِى الحِجَالِ وَ ذَلِكَ عِنْدَ قُرْبِ ظُهُورِ قَائِمِنَا... فَيَفِيضُ العِلْمُ مِنْهُ إلَى سَايِرِ البِلَادِ فِى المَشْرِقِ وَ المَغْرِبِ فَيَتُمُ اللّهُ حُجَّتَهُ عَلَى الخَلْقِ حَتّى لَا يَبْقَى أحَدٌ عَلَى الْأَرْضِ لَمْ يَبْلُغْ إلَيْهِ الدِّينُ وَ العِلْمُ ثُمَّ يَظْهَرُ القَائِمُ(عليه السلام)».(2) در اين حديث جالب، امام(عليه السلام) چنين پيشگويى مى كند كه: (به زودى علم و دانش از كوفه برچيده مى شود... سپس در شهرى به نام «قم» آشكار مى گردد و معدن علم و دانش مى شود، تا در سراسر زمين افرادى كه از اسلام آگاهى ندارند، باقى نمانند، حتّى زنانى كه به حجله مى روند [و كم سنّ و سالند] و اين به هنگام نزديك شدن قيامِ رهبر انقلابى ماست... علم و دانش از اين شهر به ساير شهرها در شرق و غرب جهان سرازير خواهد شد و خداوند بدين وسيله حجّت خود را بر مردم تمام مى كند، تا كسى روى زمين باقى نماند كه اين آگاهى به او نرسيده باشد، سپس آن قيام كننده قيام خواهد كرد).
در اين جا كارى به اين موضوع نداريم كه مخالفان ما پيشگويى فوق را بپذيرند يا نپذيرند، هدف اين است كه منتظران واقعى طبق حديث فوق معتقد به لزوم يك انقلاب فرهنگى دامنه دار و گسترده از نظر مفاهيم و تعليمات اسلام در سراسر جهان هستند، كه قبل از قيام حضرت مهدى(عجل اللّه تعالى فرجه الشريف) بايد انجام گيرد و طبيعى است كه چنين انقلاب سازنده اى بايد به دست منتظران واقعى صورت گيرد و روزى فرا رسد كه از مراكز بزرگ علمى اسلام با نيرومندترين دستگاه هاى ارتباط جمعى و مجهّزترين وسايل تبليغاتى، يك اصلاح همه جانبه در سراسر جهان انجام پذيرد، آيا اعتقاد به چنين مسئوليّتى تخديركننده است يا محرّك؟
از آن چه گفتيم چنين نتيجه مى گيريم كه انتظار به مفهوم واقعى كلمه يك برنامه فوق العاده سازنده در تمام زمينه ها اعم از زمينه هاى فردى و اجتماعى است و هيچ جاى ابهامي در اين بحث وجود ندارد.(3)