خلفای صدر اسلام، صحابه و اهل مکه و مدینه در وفات پیامبر(ص) و همچنین در مرگ سایر عزیزان و خویشاوندان خود، به گریه و عزاداری می پرداختند؛ این موضوع در کتب معتبر اهل سنّت به روشنی پیداست. حتی خلیفه دوم که ظاهرا مردم را از گریه و عزاداری منع می کرد، خود عزاداری داشته و در مرگ عزیزانش گریه می کرد. عایشه، ابوبکر، عثمان، عبدالله بن مسعود و بسیاری از صحابه و تابعین نیز در سوگ عزیزان خود گریه و عزاداری می کردند.

امام حسین(ع) برای گروهی از بزرگان بصره نامه ای نوشت و در آن با یادآوری جایگاه خود و بدعت پدید آمده در اسلام، آنها را به قیام فراخواند و با تأکید بر قرآن و سنت رسول خدا(ص) به عنوان چارچوب حرکت اصلاح طلبانه خود، فرمود که اگر او را یاری کنند، به راه راست هدایت شان می کند.