خداوند نسبت به «اصحاب كهف» مراقبت هاي ويژه اي انجام داده كه عبارتند از: 1. تابيدن آفتاب طوري بود كه فقط دهانه غار را مى گرفت و شعاع آن به داخل غار نمى افتاد، تا باعث پوسيدن بدنها و لباسهايشان نشود. 2. گرچه دهانه غار تنگ بود امّا فضاى داخل آن وسيع و بزرگ بود، و محلّ كافى و هواى لازم براى هفت نفر وجود داشت. 3. نوع خوابيدن آنها و حالت چشمها و صورت اصحاب كهف باعث شده بود كه هيچ انسان و حيوان و جانداري جرأت نزديك شدن به آنها را نداشته باشد؛ چون دچار رعب و وحشت شديدي مي شد.

برخى معتقدند كه بشر با پيشرفت علمى و تكنولوژیک و تمدنى كه پيدا كرده دیگر احتياجی به «امدادهاى غيبى» ندارد؛ در حالی که منشاء انحرافات بشر تنها نادانى نيست؛ بلكه عوامل ديگرى مانند: غرايز و تمايلات مهار نشده، شهوت و غضب، افزون طلبى، جاه طلبى، لذت طلبى و بالاخره نفس پرستى است كه همه اينها در بشر امروز موجود است.

خداوند درباره مجازات سنگينِ «بخيلان» در قرآن مى فرمايد: «آنها كه «بخل» مى ورزند و آنچه را خداوند از فضل خويش به آنها داده، انفاق نمى كنند ما او را در مسير دشوارى قرار مى دهيم و آن هنگام كه [در جهنم] سقوط مى كنند، ديگر اموال او به حالش سودى نخواهد داشت». با دقت در آیه مذکور پی می بریم که «بخل» سبب بى نيازى و ثروت نمى شود؛ چرا که فرد در دنيا هميشه بايد بار سنگين حفظ و نگهدارى و محاسبه آن را بر گردن نهد و سپس آن را رها ساخته و براى پاسخ گويى به سراى ديگر بشتابد.