تحفظ بر منزلت پيامبران الهى، ويژگى قرآن است. اين در حالى است كه در تورات از شأن ايشان كاسته شده است. قرآن يادى از پيامبران الهى نكرده جز در هاله‌اى از تكريم و احترام، چنان كه ايشان را يكسره از پليدى‌ها منزّه و پاك شناسانده است. اما در تورات، داستانى از داستانهاى پيامبران را نمى بينيم؛ مگر آن كه پر از اهانت و تحقير است كه گاه به حدّ ابتذال مى رسد؛ همراه با نكوهش هايى كه هرگز شايسته بندگان مخلص الهى نيست.

در زمان حضرت یعقوب(ع) قحطى شديد در كنعان همه مردم و از جمله خاندان او را تحت فشار قرار داده بود و یعقوب(ع) به حكم اجبار فرزند دلبند ديگرش «بنيامين» را به دست برادران بدسابقه اش سپرد تا برای تهيه آذوقه بار ديگر به سرزمين مصر بروند و از عزيز مصر كمك بطلبند، در اینجا بود که يعقوب(ع) به فرزندان خود دستورهای لازم را برای پيشگيرى از حوادث احتمالي داد و به آنها سفارش كرد در کارها به خدا «توکل» کنند، چرا که در برابر اراده خدا از دیگری کاری ساخته نیست.