علمای اهل سنت از حضرت زهرا(س) نقل کرده اند: هنگام نزول آیه«لاتجعلوا دعاء الرسول بینکم کدعاء بعضکم بعضاً»، خواستم که بگویم: «یا رسول الله!» حضرت رو به من کرده و فرمود: «دخترم این درباره تو و افراد خانواده تو نازل نشده، تو از منی و من از تو هستم، تو به من بگو: ای پدر». سپس حضرت پیشانی مرا بوسیده و آب دهان مبارک را بر صورتم کشید که پس از آن دیگر به استعمال عطر نیازی نداشتم.

در کتب روایی اهل سنت نقل شده، عنصر وجودی حضرت زهرا(ع)، آسمانی و بهشتی است. سیوطی ذیل آیۀ اول سورۀ اسراء می نویسد: «عایشه گفت: پیامبر(ص) فرمود: زمانی که مرا بسوی آسمان بردند داخل بهشت شدم و در کنار درختی که به نیکویی آن و به سفیدی برگهای آن و به لذیذی میوۀ آن، هرگز در بهشت ندیده بودم. پس میوه ای از آن بر گرفتم و خوردم. آنگاه بصورت نطفه ای در صلب من قرار گرفت. پس به زمین هبوط کردم و با خدیجه هم بالین شدم و او فاطمه را باردار گشت. پس از آن هر گاه مشتاق بوی بهشت می شوم، فاطمه را می بویم».

از مجموع روايات صحيح به دست مي آيد که ولادت حضرت فاطمه(س) روز جمعه 20 جمادي الثاني سال پنجم بعثت بوده. سن ایشان هنگام ازدواج 9 سال و پايان عمر شريفش جمادي الثاني سال 11 تقريبا در 18 سالگی است. بنابر این با توجه به روايات، اين قول که ولادت آن بانوى بزرگوار قبل از بعثت‏ بوده، باطل و بدون دليل است.

هر يک از ائمه(ع) در فضايل حضرت فاطمه(س) نکاتي ارزنده بیان فرموده اند. در نگاه ائمه فاطمه(س) چنان مرتبه والايى دارد که در زندگی خود به ایشان مباهات مى کردند و ایشان را داناتر و پرهيزگارتر و گرامى تر از آن می دانستند که نیاز به تمجید داشته باشد. ایشان به اصحاب خود می گفتند: نبوت هيچ پيامبرى تکميل نشد مگر اين که به فضيلت فاطمه زهرا(س) اقرار نموده، محبت او را دارا بود. ایشان دختر رسول خدا فاطمه(س) را براى خود سرمشق و الگو قرار داده بودند.