برخى  بین «ذو‌القرنين» كه در قرآن از او به شايستگى ياد شده، با «كورش كبير» فرمانرواى ايران فرق قائل شده‌اند؛ چراکه قرآن ویژگی ذوالقرنین را مبارزه با شرك و بت‌پرستی و ساختن سدّ در برابر دشمنان معرفی می‌کند؛ لکن سيره سياسى كورش مدارا با پيروان اديان گوناگون و حتّى بت پرستان بوده است. ضمن اینکه در تاریخ سدی به نام کورش ثبت نشده است. لکن مولف محترم بر این عقیده است که ذوالقرنین همان کورش است. ایشان می گوید: «ما در برابر آيات كريمه‌اى از قرآن قرار داريم كه درباره شخصيت تاريخى و بزرگ سخن می‌گوید و پس از جست و جو در تاريخ، چنين شخصيتى را كه آيه بر آن تطبيق كند، نمى‌يابيم مگر كورش كبير كه ويژگی‌هاى ذو‌القرنين، بيشتر بر او قابل انطباق است. پس چه بسا او همان ذو‌القرنين باشد و البته خداوند بر حقيقت امر آگاه‌تر است».

«جان داونپورت» درباره جنگ های پیامبر(ص) می گوید: «در مورد تحصیل قدرت و به کار بردن آن، محمّد(ص) از موسی(ع) سرمشق گرفته است. به این بیان که اگر موسی(ع) به عنوان یک نفر راهنما با قدرت قیام نکرده بود نمی توانست فرزندان اسرائیل را از مصر نجات دهد. عربستان نیز در میان قبایل متعددی تقسیم شده بود؛ که اغلب در حال جنگ و جدال بودند. محمّد(ص) برای این که دینش را در میان آنان تأسیس نماید، راه دیگری نداشت جز آن که به عنوان راهنما و سردار آن ها قیام کند...».