كثرت ذكر يا دوام آن مستلزم مراقبت، حضور و محاسبت مستمر است و چنين حالي دشوار است؛ به فرموده امام صادق(ع) سه چيز است كه مردم توان آن را ندارند: يكي از آنها ذكر كثير خداست. منظور از سختي ذكر كثير، همان حضور قلب و ياد خدا در نهان است وگرنه ذكر علني براي جلب توجه مردم هر چند كثير باشد سهل و اندك است و اگر دائمي هم باشد مقطعي است؛ زيرا دنيا متاع قليل است و چيزي كه براي دنيا باشد اندك.

اصل ياد خدا و اخلاص و استمرار آن در پيروزي بر طاغيان مؤثّر است و خداي سبحان به موسي و هارون(ع) فرمود: «به سوي فرعون برويد و در احياي ياد و نام من هيچ ‏گونه هَون و سستي به خود راه ندهيد». ضمن اینکه موساي كليم(ع) نیز يكي از اهداف مهمّ درخواست مشاركت و وزارت برادر خود را، انجام ذكر كثير دانسته است؛ «وَ أَشْرِکْهُ في‏ أَمْري * کَيْ نُسَبِّحَکَ کَثيراً * کَيْ نُسَبِّحَکَ کَثيراً».

ذكر خدا آثار مثبت فراواني دارد؛ ذاكر خود را در مشهد خدا حاضر مي بيند و از كمال قرب و حضورش بهره مي ‏برد و از بسياري از افكار پليد و اخلاق رذيله دوري مي كند. در قرآن، عامل نسيان، شيطان معرفي شده كه با ياد خدا نسيان برطرف مي شود. شيطان عدو مبين است و از عدو مبين جز تعدي مستمر، چيز ديگري متوقع نيست لذا بايد عامل دفع يا رفع آن نيز استمرار داشته باشد، از اين رو به ذكر كثير امر شده ایم. ذكر خدا و ياد اسماي حسني كه نمونه بارزش دم مسيحايي است سبب زنده شدن مردگان به خواست حضرت عيسي(ع) و اذن خدا مي شود.