مالک بن حارث بن عبدِ یَغوث نَخَعى کوفى مشهور به«اَشتر»، چهره درخشان و استوار ترین یاور على(ع) بود که امام به او اطمینان و اعتماد داشت و همواره درایت، کاردانى، دلاورى، آگاهى و بزرگوارى هاى مالک را مى ستود و بدان مى بالید. مالک قامتى بلند، سینه اى ستبر و زبانى گویا داشت و سوارکارى بى نظیر بود و خوش خویى، جوان مردى، بلند نگرى، ابّهت و حشمت داشت. مالک از جانب امیرالمؤمنین(ع) به امارت مصر گماشته شد، ولی در مسیر به دست عمال معاویه مسموم و به شهادت رسید.

ابن حجر مى نويسد: امام حسن(ع)، آقايى کريم، بردبار، زاهد، داراى سکينه و وقار و حشمت، اهل جود و مورد مدح و ستايش بود. ذهبى مى نويسد: او آقاى جوانان بهشت، ابومحمّد، قرشى، هاشمى، مدنى و شهيد است، او بزرگوار، تنومند، اهل خير، بسيار ديندار، با ورع، داراى حشمت و جاه، و شأنى بزرگ بود. ابن صبّاغ مى نويسد: او در مسجد الرسول(ص) مى نشست و مردم به دور او جمع مى شدند، چنان سخن مى گفت که عطش سؤال کننده را سيراب کرده، و حجت هاى مجادله کنندگان راقطع مى نمود...