همه احادیث ابوهریره در حکم مرسل اند، زیرا ابوهریره چنان بود که حتی اگر سخنی را با واسطه از رسول خدا(ص) می شنید، بدون هیچ قرینه ای، آن را به پیامبر(ص) نسبت می داد. برای او تفاوتی نداشت آن سخنان را با واسطه یا بدون واسطه از رسول خدا(ص) شنیده باشد. مثلا؛ او روایت «و أنذر عشیرتک الأقربین» را آن چنان نقل کرده که گویا در آن مکان حضور داشته، در حالی که وی پس از بیست سال به حجاز قدم نهاده است. و چون احادیث مرسل او با مسندها آمیخته شده بر طبق قاعدة شبهة محصوره، تمام احادیث او از اعتبار ساقط می شود.

امویان با خدمات خود به ابوهریره، او را بنده و فرمانبردار خود کرده و حتی چشم و گوش و دل او را تصاحب کردند. او نیز زبان آمال و خواسته های آنان بود و به اقتضای آن قدم بر می داشت. زمانی در فضایل امویان حدیث می ساخت، زمانی احادیثی در برتری عمر و ابوبکر می تراشید، گاهی دست به ساختن احادیثی بر ضد حضرت علی(ع) می زد و گاهی هم برای تقدس زدایی از پیامبر(ص) حدیث جعل می کرد.