مردى خدمت حضرت حسين بن علی(علیهما السلام) رسيده و عرض کرد: من مردی گناه كارم كه نمی توانم خود را از معصيت نگه دارم؛ مرا پند و اندرزى بده. امام حسین(علیه السلام) فرمود: پنج كار را انجام بده؛ سپس هر گناهى مايلى بكن: اوّل از روزى خدا نخور؛ هر گناهى مايلى بكن. دوّم از ولايت خدا خارج شو؛ هر گناهى مي خواهى بكن. سوّم جايى را پيدا كن كه خدا ترا نبيند؛ هر چه مي خواهى بكن. چهارم وقتى ملك الموت براى قبض روح تو آمد، او را از خود دور كن؛ سپس هر گناهى می خواهى بكن. پنجم وقتى مالك دوزخ ترا داخل جهنم كرد، داخل نشو؛ هر گناهى مايلى انجام ده.

فخر رازى مى گوید: «کلمه «انّما» براى حصر نیست. در حالی که:
اولا: فخر رازی بین مثل حیات و خود حیات در سوره های یونس و محمد خلط کرده است و لذا انحصار همچنان باقی است.
ثانیا: اگر از حصر چشم پوشى کنیم مفهومش این است که باید ولایت غیر خدا و پیامبر و مؤمنان را بپذیریم، نه آن که تنها مؤمنانى دیگر که آن اوصاف را ندارند داخل در این ولایت کنیم.

اولا: این ادعا با نظر داشمندانی که فقط شان نزول آیات 51 و 52 را درباره عباده دانسته اند رد می شود و آیات بعد درباره موضوعاتی همچون ارتداد و ولایت هستند که ارتباطی به عباده ندارند. ثانیا روایات بیان کننده شان نزول آیه ولایت متعدد و متفاوت است و نمی توان با اتکا به روایات نقل شده توسط تابعینی که خود شاهد ماجرا نبوده اند از روایات متواتری که شان نزول این آیات را حضرت علی می دانند، گذشت.