حافظ گنجى شافعى مى نویسد: ابوالحسن بن مقیّر بغدادى، از مبارک بن حسن شهرزورى براى ما روایت کرد که ابوالقاسم، ابن بسرى، از ابوعبدالله عکبرى و او از احمد بن باغندى، و او از پدرش و پدر او از مسعر بن یحیى نهدى و او از شریک، و او از ابن اسحاق و او از پدرش و پدرش از ابن عبّاس، نقل کرد که: روزى رسول خدا(ص) در میان گروهى از اصحابش نشسته بود که على وارد شد. چون چشمان پیامبر(ص) به على افتاد، فرمود: «هر که مى خواهد دانش آدم، و حکمت نوح، و بردبارى ابراهیم را ببیند، على بن ابى طالب را بنگرد».

جمعی از علماى اهل سنت حدیث «علىٌّ مع الحق» را در کتاب های خود نقل کرده اند؛ چنان که خطیب بغدادى به سندش از ابى ثابت مولى ابى ذر نقل مى کند که می گوید: بر امّ سلمه وارد شدم، دیدم مشغول گریه است و مى گوید از پیامبر(ص) شنیدم که مى فرمود: «على با حق و حق با على است و این دو از هم جدا نمى شوند تا روز قیامت در کنار حوض بر من وارد شوند». هم چنین ابن قتیبه از محمد بن ابوبکر نقل مى کند که بر خواهرم عایشه وارد شدم و به او گفتم: آیا از پیامبر(ص) نشنیدى که مى فرمود: «على مع الحق و الحقّ مع على»، پس چرا بر ضد او خروج کرده و با او قتال نمودى؟».

از حدیث طیر نکات بسیارى استفاده مى شود؛ از جمله: 1 ـ امام على(ع) محبوب ترین افراد نزد خداوند است. 2ـ برترى امام على(ع) بر سایر صحابه، چنانکه برخى از علماى اهل سنت نیز به دلالت حدیث طیر بر افضلیّت امام على(ع) بر سایر صحابه اشاره کرده اند؛ از قبیل: حاکم نیشابورى، فخر رازى، محمّد بن طلحه، حافظ گنجى. 3 ـ امامت حضرت على(ع)، چراکه طبق گفته ابن تیمیه و دیگران: هر کس افضل امت است او سزاوارتر به امامت و خلافت است.