علی محمّد باب می گوید: «اگر نقره و طلا به میزان شش هزار و پنج مثقال برسند لازم است نود و پنج مثقال آن را برای نقطه (سیّد باب) بدهند». همچنین می گوید: «از هر چیزی اعلی و بالاتر آن مخصوص نقطه (سید باب) است و متوسط آن مخصوص حروف حی (هیجده نفر اصحاب او) بوده و باقی، مال مردم دیگر است». باز می گوید: «آنچه برای آن نظیری نیست، لازم است در پیشگاه شمس (سید باب) در ایام اشراق آن حاضر کنید، ...» و ... .

این کتاب را "علی محمّد باب" در ایّامی که ادعای بابیّت می کرد و به عنوان "ذکر" مشهور بود، نوشته است، و آن را سوره، سوره قرار داده و تعداد آیه های سوره ها را معین کرده است. احکامی که در این کتاب ذکر نموده است همان احکام و قوانین مقدّسه اسلام است. در این کتاب طوری وانمود می کند که این جملات از جانب حجّة نازل می شود.

این کتاب به عنوان متمّم برای کتاب «بیان» علی محمّد باب، توسط «یحیی صبح ازل» نگاشته شده و در سالهای (1336-1338) از طرف بابیّه مقیم مرکز (تهران) به چاپ رسیده است. در مقدّمه آمده: فارسی بیان تا باب دهم از واحد نهم که مجموعا 162 باب می شود، حضرت نقطه ی اولی (باب) نازل فرموده و دو واحد و نه باب آن که 47 باب می شود (مطابق با بیان عربی که یازده واحد تمام است) توسّط حضرت ثمره ازلیّه (میرزا یحیی صبح ازل) نازل گردیده، که اینک با شکر گذاری از توفیق بدست آمدن خطّ منزل آن عینا گراور شده .