از ديدگاه عموم، انسان داراي زندگی اجتماعی است و تمام منافعش از كنار آن می گذرد. انسان چون در اين نوع زندگی، خواه ناخواه دچار كشمكش ها می شود نيازمند قوانينی است كه لازمه اجرای آنها، وجود حكومت است. پيشرفت مردم در سايه برنامه ريزي نيز محتاج حكومت است. از ديدگاه خداپرستان، جامعه با نصيحت اداره نمی ‌شود؛ بلكه نيازمند تشكيل حكومت است تا به اهدافش برسد. پيامبر(ص) هم با ايجاد حكومت توانست به اهدافش برسد. پس تا حكومتى بر اساس اعتقادات الهى تشكيل نشود قسمت عمده احكام اسلامى روی زمين مى ماند.

حكومت اسلامى بايستي با تشكيل كتابخانه هاي عمومي و خصوصي راه را براي مطالعه و پيشرفت علمي عموم مردم هموار كند. وسايل ارتباط جمعى نبايد تنها در اختيار مسائل خبرى و سياسى و سرگرمى باشد؛ بلكه بايد بخش عظيمى از آن به نشر علوم بپردازد. هم چنين بايد براى خلق آثار بديع علمى، امتيازات ويژه اي قائل شد و با گرامي داشتن مقام عالمان و محقّقان، همه قشرها را به علم و دانش تشويق نمود. كار ديگر، توسعه مدارس و دانشگاه ها و تعمیق برنامه هاى آن و بهره گيرى از ابتكارات دانشمندان اسلامى و محققّان بيگانه است.