امام علی(ع) در پیش بینی فتنه ای به احنف بن قیس می فرماید: «گويا مى بينم كه با لشكرى بدون غبار و بى سر و صدا، بدون حركت افسارها و شيهه اسبان، زمين را زير قدمهاى خود همچون پاهاى شترمرغان در مى نوردند». بر این اساس سخن امام، اشاره به فتنه «صاحب الزنج» دارد فردی که در بصره بردگان را بصورت لشکری پیاده دور خود جمع نمود، و فتنه بسيار عظيمى را بوجود آورد. در واقع این قيام، عكس العملى بود در برابر اين رفتار غير اسلامى و غير انسانى اربابان خود که جنایات عجیبی مرتکب شدند.

زبیر دومین آتش افروز جمل وقتی احساس شکست کرد، تصمیم گرفت از میان قبیله «احنف بن قیس» به سوی مدینه فرار کند. رئیس قبیله از کار ناجوانمردانه زبیر سخت خشمگین شد، چراکه مردم را فدای خودخواهی خود کرده بود و اکنون می خواست از میدان بگریزد. لذا یکی از یاران احنف به نام «عمرو بن جرموز» او را تعقیب کرد و وقتی زبیر در «وادی السباع» برای نماز ایستاد از پشت سر بر او حمله کرد و او را کشت.

عایشه براى افراد سرشناس بلاد نامه نگاشت و از آنان برای جنگ با علی کمک خواست. از جمله: براى احنف بن قیس، صبرة بن شیمان، قیس بن سعد، زید بن صوحان؛ و همچنین کـوفـیان نامه نوشت و افتخاراتشان را برشمرد و به آنان فرمان داد که مردم را از على(ع) دور سازند. و نیز براى مـردم یمامه و مدینه نیز نامه هایى نوشت.