امام(ع) در جملاتی پر درد در انتقاد از برخي يارانش مي فرمايد: «دشمن در يارى از باطل شان متّحد و شما در راه حق متفرّقيد... خداوندا! [از بس نصيحت كردم] آنها را ناراحت و آنها نيز مرا خسته كردند». «روى شما به مرد مى ماند ولى مرد نيستيد! اى كودك صفتانِ بى خرد و عروسان حجله نشين! كاش شما را نديده و نمى شناختم». «چقدر با شما مدارا كنم؟!». «اى اهل كوفه! من به سه چيز [كه داريد] و دو چيز [كه نداريد] مبتلا شده ام: گوش داريد و كَريد، سخن مى گوييد و گُنگيد، چشم داريد و كوريد. نه هنگام نبرد صادقيد و نه وقت آزمايش، قابل اعتماد ...».

حضرت زهرا(س) در خطبه فدکیه از سکوت انصار نسبت به غصب خلافت و گرفتن فدک گلایه کرده و می فرماید: اى جوانمردان! و اى بازوان توانمند ملت و یاران اسلام! این نادیده گرفتن حق مسلم من از سوى شما چیست؟... آیا رسول خدا(ص) پدرم نمى فرمود: «احترام هر کس را در مورد فرزندان او باید نگاه داشت؟» آیا مى گوئید: محمّد(ص) از دنیا رفت و با مردن او همه چیز تمام شد، و خاندان او باید به دست فراموشى سپرده شوند و سنّتش پایمال گردد؟ ... آیا ارث من باید پایمال گردد و اخبارش به خوبى به شما مى رسد و باز هم خاموش نشسته اید؟