پاسخ اجمالی:
درست است كه خدا حكيم و مهربان است و آنچه به صلاح بندگان باشد، بى كم و كاست به آنها خواهد داد، ولى به همان دليل كه حكيم است، مواهب او نسبت مستقيمى با شايستگى ها و لياقت هاى افراد دارد. دعا كنندگان واقعى ميزان اين شايستگى را در پرتو دعا بالا مى برند و به همان نسبت سهم بيشترى از آن مواهب خواهند گرفت.
پاسخ تفصیلی:
يکی از ايرادات و شبهات وارده بر اصل دعا کردن، يک «اشكال كلامى» است، که در آن گفته می شود: دعا يك نوع معارضه با حكمت خداوند و به اصطلاح فضولى در كار خداست! چراكه اگر كسى به حكمت خدا و علاقه او به بندگانش ايمان داشته باشد، براى او دستورى تعيين نمى كند؛ مگر ممكن است چيزى به صلاح باشد و خدا دريغ دارد؟ به عبارت دیگر دعا يك كار غير منطقى و مخالف با روح تسليم و رضا در برابر خداست؛ خدا هر آنچه را مصلحت بداند، انجام خواهد داد و دعا کردن تأثيری در کار او ندارد.
پاسخ:
درست است كه خدا حكيم و مهربان است و آنچه به صلاح بندگان باشد، بى كم و كاست به آنها خواهد داد، ولى به همان دليل كه حكيم است، مواهب او نسبت مستقيمى با شايستگى ها و لياقت هاى افراد دارد. دعا كنندگان واقعى ميزان اين شايستگى را در پرتو دعا بالا مى برند و به همان نسبت سهم بيشترى از آن مواهب خواهند گرفت.
روح انسانها، همانند پيمانه هايى است كه با آن از اقيانوس بى پايانى آب برمى دارند و يا همانند سرزمين هايى كه در زير باران حيات بخشى قرار گرفته، هر قدر ظرفيّت آن پيمانه ها و گستردگى اين زمينها بيشتر باشد، بهره فزونتر از آن اقيانوس يا قطرات باران خواهند گرفت. اگر دعا آميخته با شرايط اساسى باشد، ظرفيّت وجودى انسان را بيشتر و گستردگى آن را زيادتر مى كند.
بنابراين، ايمان به تأثير دعا عين ايمان به حكمت خدا است. گرچه تصوّر تأثير معنوى دعا براى ماترياليستها مشكل است ولى براى معتقدان به جهان ماوراى طبيعت مشكل نيست.
«الكسيس كارل» در كتاب «نيايش» روى اين مسأله تأكيد كرده و از طريق تجربى، ثبوت آن را قطعى مى شمارد و مى گويد: «نيايش گاهى تأثيرات شگفت آورى دارد، بيمارانى بوده اند كه تقريباً به طور آنى از دردهايى چون جذام، سرطان، عفونت كليه و زخمهاى مزمن و سل ريوى و ... شفا يافته اند».[1].[2]
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.