آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن یکی از نعمت های بزرگ خداوند را بر پیامبر(ص)، الفت در بین دلهای مؤمنان دانسته و می فرماید: «او همان كسى است كه تو را با يارى خود و مؤمنان تقويت كرد، و ميان دل هاى آنها الفت برقرار ساخت. اگر تمام آنچه را روى زمين است صرف مى كردى كه ميان دل هاى آنها الفت دهى، نمى توانستى». از این سخن دو مطلب روشن می شود: 1- همراهی و همدلی مومنان با یکدیگر موجب تقویت اسلام است. 2- این همدلی، معجزه ای الهی است. زیرا گسترش اسلام و از بین بردن کینه های فراوان جاهلی، حتی با هزينه کردن همه ثروت هاى زمين ممکن نبود.

قرآن در آيه 62 و 63 سوره «انفال» يكى از نعمت هاى بزرگ خداوند بر پيامبرش را، اجتماع مؤمنان در اطراف آن حضرت، و الفت در بین دلهاى آنان دانسته است؛ كارى که در شرايط عادی غير ممكن بود. و در این باره مى فرمايد: (او همان كسى است كه تو را با يارى خود و مؤمنان تقويت كرد، و ميان دل هاى آنها الفت برقرار ساخت، اگر تمام آنچه را روى زمين است صرف مى كردى كه ميان دل هاى آنها الفت دهى، نمى توانستى، ولى خداوند در ميان آنها الفت ايجاد كرد، او توانا و حكيم است)؛ «هُوَ الَّذى اَيَّدَكَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤمِنِينَ * وَ اَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِم لَوْ اَنْفَقْتَ ما فِى الاْرْضِ جَميِعاً ما اَلَّفْتَ بَيْنَ قُلوُبِهِمْ وَ لكِنَّ اللّهَ ألَّفَ بَيْنَهُمْ اِنَّهُ عَزيِزٌ حَكيِمٌ».
اگر اسلام براى انزوا، گوشه گيرى و عزلت ارزشى قائل بود، هرگز از تأليف بين قلوب و پيوند آنها به يكديگر با عنوان معجزه بزرگ براى پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) نام نمی برد. اين تعبير نشان مى دهد كه نه تنها زندگى در دل اجتماع مطلوب است، بلكه بايد چنان پيوندى در دل ها ايجاد شود كه آنها را يك پارچه كند. بديهى است كه هرگز نمى توان گفت اين مربوط به زمان پيامبر(صلى الله عليه وآله) و عصر آن حضرت بوده، چرا كه در هر زمان مدافعان حق بايد گرد محورى جمع شده، و با تأليف قلوب، جمعيتى قوى و نيرومند بسازند، و از حق و امام زمان و پيشواى خود دفاع كنند.
قابل توجه اينكه خداوند با نسبت دادن تأليف قلوب به خودش، می فرماید: «خدا در دل هاى شما الفت ايجاد كرد»، همان طور كه در آيه 103 آل عمران نيز این کار را به خود نسبت داده و می فرماید: «وَ اعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَ لاَ تَفَرَّقُواْ وَ اذْكُرُواْ نِعْمَتَ اللّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا»؛ (و همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد و نعمت‏ خدا را بر خود ياد كنيد آنگاه كه دشمنان [يكديگر] بوديد پس ميان دلهاى شما الفت انداخت تا به لطف او برادران هم شديد)، با آن كه مى دانيم پيغمبر اسلام(صلى الله عليه وآله) دست به چنين كارى زده، براى آن است كه نشان دهد كه اين معجزه الهى است كه خدا در اختيار پيامبرش قرار داد، وگرنه آن قدر كينه ها و عداوتهاى نو و كهنه در ميان مردم متعصّب و لجوج و نادان و بى سواد عصر جاهلى بود، كه هيچ قدرتى نمى توانست آنها را بر طرف سازد. حتى اگر تمام ثروت هاى زمين را در اين راه هزينه مى كردند، لکن تعليمات اسلام، اخلاق پيامبر(صلى الله عليه وآله) و امدادهاى الهى كار خود را كرد، و غير ممكن را ممكن ساخت، و معجزه اى عظيم كه از مهم ترين معجزات پيامبر(صلى الله عليه وآله) است به وقوع پيوست، و الفت كه در لغت به معنى اجتماع توأم با انسجام و اُنس و التيام است، در ميان آن دل هاى پراكنده و مملو از بغض و كينه ايجاد شده و كينه هاى ديرينه را از دل ها شست.(1)