آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علي(ع) درباره برتری اسلام بر سایر ادیان می فرماید: «خداوند اديان و مذاهب ديگر را با عزّت و قدرت بخشيدن به اسلام ضعيف كرد و ملل ديگر را با اعتلاى اسلام فرود آورد، و با احترام و نفوذ آن، دشمنانش را خوار نمود، با يارى اسلام مخالفان سرسختش را درمانده ساخت و با تقويت آن، اركان ضلالت را در هم كوبيد، تشنگان را از سرچشمه زلال آن سيراب كرد، و آبگاهش را پر آب نمود». در حقیقت پيروزى اسلام بر اديان ديگر در دو جبهه ظاهرى و جبهه باطنى بود؛ زيرا قرآن قوى ترين دلايل را براى اثبات معارف دينى اقامه كرده كه هر فرد منصف را وادار به پذيرش آن مى كند.

امام علی(علیه السلام) در بخشی از خطبه 198 «نهج البلاغه» می فرماید: (خداوند اديان و مذاهب ديگر را با عزّت و قدرت بخشيدن به اسلام ضعيف كرد و ملل ديگر را با اعتلاى اسلام فرود آورد، و با احترام و نفوذ آن، دشمنانش را خوار نمود، با يارى اسلام مخالفان سرسختش را درمانده ساخت و با تقويت آن، اركان ضلالت را در هم كوبيد، تشنگان را از سرچشمه زلال آن سيراب كرد، و آبگاهش را پر آب نمود)؛ «أَذَلَّ الْأَدْيَانَ بِعِزَّتِهِ، وَ وَضَعَ الْمِلَلَ بِرَفْعِهِ، وَ أَهَانَ أَعْدَاءَهُ بِكَرَامَتِهِ، وَ خَذَلَ مُحَادِّيهِ(1) بِنَصْرِهِ، وَ هَدَمَ أَرْكَانَ الضَّلَالَةِ بِرُكْنِهِ، وَ سَقَى مَنْ عَطَشَ مِنْ حِيَاضِهِ، وَ أَتْأَقَ(2) الْحِيَاضَ بِمَواتِحِهِ(3)».
جمله هاى «أَذَلَّ الْأَدْيَانَ بِعِزَّتِهِ، وَ وَضَعَ الْمِلَلَ بِرَفْعِهِ...»؛ با توجّه به اينكه ضمير در آنها به اسلام بر مى گردد، اشاره به همان چيزى است كه در قرآن مجيد آمده است: «هُوَ الَّذِى أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَ دِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ»(4)؛ (او كسى است كه پيامبر خود را با هدايت و دين حقّ فرستاد تا او را بر همه اديان غالب سازد، هر چند مشركان ناخشنود باشند). در آيه قبل از آن مى خوانيم: «يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَ اللهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ»(5)؛ (آنان مى خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش سازند؛ ولى خدا نور خود را كامل مى كند، هر چند كافران خوش نداشته باشند).
پيروزى اسلام بر اديان ديگر در دو جبهه بود؛ يكى جبهه ظاهرى از نظر سياسى و نظامى و ديگر جبهه باطنى از نظر منطق، استدلال و برهان؛ زيرا قرآن مجيد قوى ترين دلايل را براى اثبات معارف دينى اقامه كرده كه هر فرد منصفى را وادار به پذيرش مى كند و همان گونه كه مولی(عليه السلام) در جمله هاى بالا فرمودند: «تشنگان را از چشمه هاى جوشان خود سيراب و آبگاه هاى علم و معرفت را با دلايل خويش پر مى سازد».(6)