آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در سوره «شوری» مى فرمايد: «او بلند مرتبه و حكيم است». علوّ او ايجاب مى كند كه جز از طریق الهام قلبى، سخن گفتن به وسيله ايجاد امواج صوتى و یا فرستادن پيك وحى با بندگان كه موجودات جسمانى و مخلوقات امكانى هستند، رابطه اى برقرار نسازد؛ و حكمت او ايجاب مى كند كه وحى نازل شده، مملو از معارف و تعاليم راه‌گشاى انسان به سوى قرب خدا و سعادت او باشد. از اينجا روشن مى شود كه رابطه تنگاتنگى ميان اين دو وصف «علىّ و حكيم» و محتواى آيه وجود دارد.

در سوره «شوری» بعد از اشاره به مسأله وحى و ارتباط پيامبران با ذات پاك خداوند از طرق مختلف (الهام قلبى، سخن گفتن به وسيله ايجاد امواج صوتى، فرستادن پيك وحى و ...) مى فرمايد: (چرا كه او بلند مقام و حكيم است)؛ «إِنَّهُ عَلِىٌّ حَكِيمٌ».(1)
آری علوّ او ايجاب مى كند كه ارتباطى جز از طرق ذكر شده با بندگان كه موجودات جسمانى و مخلوقات امكانى هستند، رابطه اى برقرار نسازد، و حكمت او ايجاب مى كند كه وحى نازل شده، مملو از معارف و تعاليمى كه راه‌گشاى انسان به سوى قرب خدا و سعادت است باشد. از اينجا روشن مى شود كه رابطه تنگاتنگى ميان اين دو وصف ـ علىّ و حكيم ـ و محتواى آيه وجود دارد.(2)