خداوند در سوره «شوری» مى فرمايد: «او بلند مرتبه و حكيم است». علوّ او ايجاب مى كند كه جز از طریق الهام قلبى، سخن گفتن به وسيله ايجاد امواج صوتى و یا فرستادن پيك وحى با بندگان كه موجودات جسمانى و مخلوقات امكانى هستند، رابطه اى برقرار نسازد؛ و حكمت او ايجاب مى كند كه وحى نازل شده، مملو از معارف و تعاليم راه‌گشاى انسان به سوى قرب خدا و سعادت او باشد. از اينجا روشن مى شود كه رابطه تنگاتنگى ميان اين دو وصف «علىّ و حكيم» و محتواى آيه وجود دارد.